Του Νίκου Σιαμάκη

Κλιμακώνει την επίθεσή της για την είσπραξη φόρων από τους ήδη «στεγνούς»

φορολογουμένους η Γενική Γραμματεία εσόδων με δύο κινήσεις - ματ που μέσα στον ορυμαγδό της επικαιρότητας περνούν στα ψιλά γράμματα.

Από τη μία έχουμε την εγκύκλιο του Γ.Γ. εσόδων αναφορικά με την ένταξη των οφειλετών στη ρύθμιση των 100 δόσεων και από την άλλη εντάσσεται στο νόμο για τη ρύθμιση των ενυπόθηκων δανείων διάταξη που επιτρέπει στην αρμόδια ΔΟΥ να «βάζει χέρι» στις καταθέσεις των φορολουγουμένων, μειώνοντας τα όρια του ακατάσχετου.

Όσοι σπεύσουν να ενταχθούν στη ρύθμιση των 100 δόσεων για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο «πέφτουν» αυτομάτως στην «παγίδα» του άρθρου 20 του νόμου 4161/2013 περί ρύθμισης ενυπόθηκων δανείων.

Πώς «στήνεται» η παγίδα; Οι φορολογούμενοι προκειμένου να τύχουν της ρύθμισης των 100 δόσεων θα πρέπει να υποβάλλουν εκουσίως ένα άτυπο «πόθεν έσχες» αφού υποχρεούνται να συμπληρώσουν (υπό την απειλή των ποινικών κυρώσεως της ψευδούς δηλώσεως) υπεύθυνη δήλωση του ν. 1599/1986 στην οποία θα συμπεριλαμβάνονται:

Α) Μηνιαίο Εισόδημα (καθαρό ποσό, πάγιες υποχρεώσεις, εκτίμηση για μελλοντική είσπραξη εσόδων π.χ. από κληρονομιά ή ενοίκια ή πρόσοδος από εμπορική ή άλλη συμφωνία!

Β) Ακίνητη περιουσία (ακόμη και το ξεχασμένο χωραφάκι του προπαππού που δεν το έχει μεταγράψει στο υποθ/κειο-κτηματολόγιο)! Ακόμη και εμπράγματα δικαιώματα για τα οποία δεν υπάρχει υποχρέωση υποβολής δήλωσης (όπως π.χ. η απόκτηση από γονική παροχή από το πατέρα του, της ψιλής κυριότητας αγρού εντός του 2013 (η υποχρέωση δήλωσης υφίσταται από το 2014)

Γ) Ομόλογα, μετοχές, έργα τέχνης, συλλογές αξίας, Λογαριασμοί σε τράπεζες(!), ταμιευτήρια.

Μετά από όλα αυτά το δημόσιο θα γνωρίζει τα πάντα για την περιουσιακή κατάσταση του οφειλέτη και το χειρότερο από όλα, θα έχει λάβει τη γνώση αυτή από τον ίδιο τον οφειλέτη με τη συναίνεσή του. Ακολούθως, ο οφειλέτης με την πρόοδο των φορολογικών επιβαρύνσεων είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.

Έτσι «πέφτει» στην «παγίδα» που ο ίδιος έστησε στον εαυτό του. Σύμφωνα με το άρθρο 20 του ν. 4161/2013, το ελληνικό δημόσιο έχει τη δυνατότητα να προβαίνει σε κατασχέσεις μισθών, συντάξεων και λοιπών εσόδων αφήνοντας στο λογαριασμό μόνο 1.000 ευρώ και προβαίνοντας σε κατάσχεση του ¼ των υπολοίπων, ενώ εξαιρείται για καταθέσεις άλλου είδους (περαν των μισθών, συντάξεων, επιδομάτων) από το ακατάσχετο των 1.500 ευρώ που έχουν άλλοι πιστωτές.

«Απαιτήσεις από καταθέσεις σε πιστωτικά ιδρύματα είναι ακατάσχετες μέχρι του ποσού των χιλίων πεντακοσίων (1.500) ευρώ και των δύο χιλιάδων (2.000) ευρώ σε περίπτωση κοινού λογαριασμού. Από το προηγούμενο εδάφιο εξαιρείται ως δανειστής το Δημόσιο, για το οποίο ισχύουν οι διατάξεις του άρθρου 31 του ν.δ. 356/1974 (Κώδικας Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων,Α΄ 90).»

Έτσι το δημόσιο, γνωρίζοντας το σύνολο της περιουσίας του οφειλέτη, επιλέγει εάν θα βάλει χέρι στις καταθέσεις του φορολογούμενου χωρίς περιορισμό ή στους μισθούς-συντάξεις-επιδόματα με το ¼ για ποσά πάνω από 1.000 ευρώ ή εάν κάποια στιγμή η κτηματαγορά ανακάμψει να βάλει χέρι στην ακίνητη περιουσία του φορολογούμενου, την οποία έχει προλάβει να υποθηκεύσει, αφήνοντάς τον ανήμπορο στην επέλαση σε βάρος της περιουσίας του, που με κόπο προσπαθεί να διατηρήσει.

* Ο κ. Σιαμάκης είναι δικηγόρος