Τη
θέση - αξίωση των βιομηχάνων της χαλυβουργίας για φθηνό ηλεκτρικό
ρεύμα, ώστε οι επιχειρήσεις τους να γίνουν πιο «ανταγωνιστικές»,
διατύπωσαν χτες σε κοινή συνέντευξη Τύπου οι πλειοψηφίες της ΠΟΕΜ και
της ΓΣΕΕ.
Μιλώντας επί της ουσίας ως εκπρόσωποι των
βιομηχάνων του κλάδου και με το πρόσχημα ότι έτσι θα διατηρηθούν οι
1.500 θέσεις εργασίας που έχουν απομείνει στα πέντε μεγάλα χαλυβουργεία,
οι εκπρόσωποι της ΠΟΕΜ και της ΓΣΕΕ ζήτησαν από την κυβέρνηση να
παρέμβει στην Κομισιόν και να εξασφαλίσει στους εγχώριους καπιταλιστές
τους ίδιους όρους για το κόστος Ενέργειας που ισχύουν για τους
καπιταλιστές σε άλλες χώρες της ΕΕ.«Να συγκλίνουμε μαζί με τους εργοδότες και μαζί με την κυβέρνηση για να δώσουμε στη χαλυβουργία φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα για να γίνει ανταγωνιστική» ήταν η προτροπή του Δ. Καραγεωργόπουλου, εκ μέρους της ΓΣΕΕ. «Το φθηνό κόστος Ενέργειας είναι η σωτηρία της χαλυβουργίας», ήταν η βασική θέση που προέβαλε ο πρόεδρος της ΠΟΕΜ, Γ. Στεφανόπουλος. Τα ίδια είχε πει και όταν μίλησε σε ημερίδα της Ενωσης Βιομηχανικών Καταναλωτών Ενέργειας, τον περασμένο Οκτώβρη, στη Θεσσαλονίκη.
Η
αποδοχή της καπιταλιστικής «ανταγωνιστικότητας» από το συνδικαλιστικό
κίνημα, σαν κριτήριο για να διαμορφώνει τα αιτήματά του, το φέρνει εξ
αντικειμένου στην απέναντι όχθη απ' αυτή που στέκονται οι εργαζόμενοι.
Με την επίκληση της «ανταγωνιστικότητας», είτε αυτή εξαρτάται από το
φτηνότερο ρεύμα, είτε (κυρίως) από την παραπέρα μείωση της τιμής της
εργατικής δύναμης, οι μεγαλοεπιχειρηματίες τσακίζουν μισθούς και
δικαιώματα, επεκτείνουν τον απλήρωτο χρόνο της εργασίας, απολύουν
εργάτες.
Το παράδειγμα της χαλυβουργίας
του Μάνεση στο Βόλο είναι ενδεικτικό. Ζήτησε εκ περιτροπής εργασία και
μείωση μισθών για να μην κάνει απολύσεις, και μόλις πριν από λίγες μέρες
ξεκίνησε να «σχολάει» εργαζόμενους, ξεκινώντας από τους συμβασιούχους.
Ολα αυτά στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» της επιχείρησης.
Αποδεικνύεται ότι ο συμβιβασμός των εργαζομένων με τη λογική του
«ρεαλισμού» που προπαγανδίζουν εργοδότες και εργατοπατέρες, οδηγεί σε
υποχωρήσεις δίχως τέλος.
Για τους απολυμένους του κλάδου,
δεν βρήκαν τίποτα να πουν οι κατά τα άλλα λαλίστατοι συνδικαλιστές στη
χθεσινή συνέντευξη Τύπου. Απλά κατέγραψαν τη μείωση των θέσεων εργασίας
κατά 50% περίπου στα χρόνια της κρίσης, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι
αυτές τις απολύσεις τις έκαναν οι επιχειρήσεις για τις οποίες οι ίδιοι
κόπτονται. Η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ ισχυρίστηκε ακόμα ότι μέσα στο 2014
ενδέχεται να κλείσουν δύο από τις πέντε μονάδες χαλυβουργίας στη χώρα
μας, και γι' αυτό ζητά να τους δοθούν νέα προνόμια.Αντί μπροστά σε αυτό το πιθανό ενδεχόμενο να σηκώσει τους εργαζομένους του κλάδου στο πόδι, η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ στέκεται αρωγός στο αίτημα των βιομηχάνων για ακόμα πιο φθηνό ρεύμα και φυσικό αέριο. Αλλά μήπως και στον κλάδο της Ενέργειας οι καπιταλιστές δεν επικαλούνται το δικό τους «κόστος», την κρίση και τη μείωση της κατανάλωσης Ενέργειας για να προβαίνουν και αυτοί σε απολύσεις και μειώσεις μισθών;
Μια ματιά στο τι συμβαίνει σε βάρος των εργαζομένων στη ΔΕΗ, είναι αρκετή. Ετσι, η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ, στο όνομα δήθεν της υπεράσπισης των εργαζομένων του κλάδου, σέρνει τους εργαζομένους στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, από τους οποίους έχασαν και χάνουν τόσο οι χαλυβουργοί, όσο και οι εργαζόμενοι στην Ενέργεια.
Σε μιά πάντως πληροφορία
που δόθηκε στη συνέντευξη, αξίζει να σταθούν και να σκεφθούν οι
εργαζόμενοι. Και αυτή δεν είναι άλλη από την αναφορά των εκπροσώπων της
ΠΟΕΜ, ότι ο κλάδος, με τις υπάρχουσες παραγωγικές δυνατότητες, θα
μπορούσε σήμερα να διπλασιάσει μέχρι και να τετραπλασιάσει την παραγωγή
χάλυβα στη χώρα μας. Αυτό που δεν είπαν φυσικά οι εργατοπατέρες, είναι
ότι ακόμα κι αν αυξηθεί η παραγωγή, το κίνητρο θα παραμείνει το
καπιταλιστικό κέρδος, και όχι βέβαια οι σύγχρονες ανάγκες των
εργαζομένων και του λαού.
Σε κάθε περίπτωση, εμπόδιο στην
ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και στον κλάδο του Μετάλλου είναι η
καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η αναρχία στην παραγωγή, η
ίδια η «ανταγωνιστικότητα» του κάθε ξεχωριστού καπιταλιστή και του κάθε
κλάδου απέναντι στους ανταγωνιστές του. Σ' αυτή την «ανταγωνιστικότητα»
έχει στρατευτεί και η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ, η οποία επιπλέον, για
λογαριασμό των εργοδοτών, επιτίθεται και πολεμάει το ΠΑΜΕ.Για να δουν άσπρη μέρα οι μεταλλουργοί, πρέπει να πετάξουν από το σβέρκο τους εργατοπατέρες, όπως αυτοί στην πλειοψηφία της ΠΟΕΜ και της ΓΣΕΕ. Να πρωτοστατήσουν με τις ταξικές δυνάμεις για να οργανωθούν ενιαίοι αγώνες, για την απόκρουση της επίθεσης των βιομηχάνων. Να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ώστε τα χαλυβουργεία, όπως και όλα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να είναι στα χέρια των εργατών και όχι ιδιοκτησία των καπιταλιστών.
