10/9/15

Δυνατό ΚΚΕ γιατί υπάρχει κι άλλος δρόμος απ' αυτόν της μισοδουλειάς - μισοζωής
Από την τελευταία κινητοποίηση εργαζομένων στα «πεντάμηνα» με άλλους συναδέλφους τους στους ΟΤΑ, έξω από το υπουργείο Εργασίας
Από την τελευταία κινητοποίηση εργαζομένων στα «πεντάμηνα» με άλλους συναδέλφους τους στους ΟΤΑ, έξω από το υπουργείο Εργασίας
Σήμερα, πάνω από 50.000 άνθρωποι όλων των ηλικιών απασχολούνται στα λεγόμενα προγράμματα της «κοινωφελούς εργασίας», τα γνωστά «πεντάμηνα».
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι άνθρωποι που τα τελευταία χρόνια πέρασαν μεγάλο μέρος της ζωής τους στην ανεργία και αντιμετωπίζουν σαν «τελευταία καταφυγή» τα προγράμματα που επιδοτεί το ΕΣΠΑ, προκειμένου να μπει στο σπίτι ένας μισθός της τάξης των 500 ευρώ περίπου.
Κι αυτά, βέβαια, μόνο στην περίπτωση που ο εργαζόμενος είναι πάνω από 25 ετών. Για τους νεότερους σε ηλικία, ο μισθός είναι ακόμα μικρότερος.
Ελάχιστη αξία έχει να σταθεί κανείς σε περιγραφές για τα προβλήματά τους. Τα ζουν και τα ξέρουν οι ίδιοι καλύτερα από τον καθένα.

Με δεδομένη επίσης την τεράστια ανεργία, δεν υπάρχει σήμερα οικογένεια που ένα μέλος της ή ένας κοντινός της συγγενής, γείτονας και φίλος να μην έχει αναζητήσει σ' αυτά τα προγράμματα ένα πεντάμηνο διάλειμμα από την ανεργία.
Για όσους από τους εργαζόμενους έχουν οικογένεια, ο μικρός μισθός και το γεγονός ότι κι αυτόν θα τον στερηθούν ξανά σε πέντε μήνες, είναι παράγοντας απορρύθμισης της ζωής τους, ανασφάλειας, αδυναμίας σχεδιασμού.
Για όσους πάλι βρέθηκαν στην ανεργία πριν προλάβουν να κάνουν οικογένεια, κυρίως οι νεότεροι σε ηλικία, τα λίγα λεφτά και η επιστροφή στην ανεργία σε σύντομο διάστημα είναι παράγοντες που αναστέλλουν οποιονδήποτε μακροπρόθεσμο σχεδιασμό στη ζωή τους.
Αυτή η κατηγορία των εργαζομένων, όπως και να το δει το ποτήρι, αποκομίζει την ίδια αίσθηση: Αν το δει μισογεμάτο, κυριαρχεί η ανασφάλεια του «τι θα κάνω» όταν το πρόγραμμα τελειώσει.
Αν το δει μισοάδειο, μένει η πίκρα μιας σύντομης παρένθεσης ανάμεσα σε δύο μεγάλα διαστήματα ανεργίας. Και δεν υπάρχει καλύτερος όρος για να περιγράψει κανείς την κατάστασή τους, από το «μισοδουλειά - μισοζωή».
Τι έχεις να περιμένεις;
Τι έχουν να περιμένουν όλοι αυτοί οι μισοάνεργοι, από τα κόμματα που σήμερα διαγκωνίζονται να τους αποσπάσουν την ψήφο για να κυβερνήσουν;
Και δίπλα σ' αυτούς, τι έχουν να περιμένουν από τα ίδια κόμματα οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, που - οι πιο «τυχεροί» - θα περάσουν σε κάποια φάση της ζωής τους για πέντε μήνες από αυτά ή από άλλα προγράμματα;
Τι έχουν να περιμένουν οι χιλιάδες απασχολούμενοι με ελαστικές, κατακερματισμένες σχέσεις εργασίας, οι ωρομίσθιοι και οι εποχικοί, οι τετραωρίτες και οι εργολαβικοί;
Μια ματιά μόνο στις προτάσεις όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν ή θέλουν να κυβερνήσουν, είναι αρκετή για να αποκαλύψει ότι τίποτα καλό δε θα προκύψει γι' αυτούς, αν με οποιονδήποτε συνδυασμό υπάρξει κυβέρνηση στη βάση της προγραμματικής σύγκλισης που οριοθετεί η ψήφιση και αποδοχή του τρίτου μνημονίου.
Οποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, την επόμενη μέρα η υψηλή ανεργία θα είναι εδώ. Ακόμα και αν τα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων υποβοηθήσουν κάπως την ανάκαμψη της οικονομίας, οι ρυθμοί απορρόφησης των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων στην παραγωγή θα είναι αργοί και εξαντλητικοί, κυρίως για εκείνους που έχουν περάσει πολλά χρόνια στην ανεργία και η ηλικία τους είναι πλέον αποτρεπτική για επάνοδο στην καπιταλιστική αγορά εργασίας.
Επομένως, αυτοί που με την πολιτική τους τάζουν «ανάπτυξη» και «παραγωγική ανασυγκρότηση» και υπόσχονται στους άνεργους ότι μέσω αυτής θα βρουν κι αυτοί δουλειά, τους κοροϊδεύουν ωμά. Η συντριπτική τους πλειοψηφία θα συνεχίσει να περιπλανιέται στην ανεργία, να εναλλάσσεται σε περιόδους με και χωρίς δουλειά.
Η ανεργία είναι σύμφυτη με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και αυτό αποδείχτηκε από την ίδια τη ζωή, σε περιόδους ανάπτυξης και κρίσης. Στην καπιταλιστική κρίση, με την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, η ανεργία εκτοξεύεται.
Στο έδαφος αυτό, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους βρίσκουν την ευκαιρία να τσακίσουν κι άλλο τις εργασιακές σχέσεις, να συμπιέσουν παραπέρα την τιμή της εργατικής δύναμης και να δημιουργήσουν έτσι καλύτερους όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου στη φάση της ανάκαμψης.
Αρα, εκείνοι που δημιουργούν οράματα για αποκατάσταση μισθών και δικαιωμάτων όταν έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη, λένε ψέματα. Η ανεργία μπορεί να μειωθεί σχετικά, όπως σχετικά μπορεί να αυξηθούν και οι μισθοί σε ορισμένους κλάδους. Ωστόσο, η εργατική τάξη στο σύνολό της θα βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα απ' ό,τι πριν την κρίση.
Ψήφος ελπίδας στο δρόμο της ανατροπής
Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με την αθλιότητα που βιώνουν όσοι απασχολούνται σε αυτά τα προγράμματα, από το κράτος και τους δήμους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η απληρωσιά στην οποία τους καταδίκασαν, παρά το γεγονός ότι οι πρώτοι πενταμηνίτες προσφέρουν ήδη τις υπηρεσίες τους εδώ και δύο μήνες.
Χρειάστηκαν αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις των ταξικών συνδικάτων στους ΟΤΑ της Αττικής, η οργάνωση των «πεντάμηνων» σε Επιτροπές Αγώνα, η επίμονη παρουσία τους έξω από δήμους, υπουργεία και ΟΑΕΔ, για να ανακοινωθεί τελικά μόλις προχτές ότι αποδεσμεύτηκαν τα κονδύλια για την πληρωμή τους, η οποία υποτίθεται ότι ξεκινάει από αύριο.
Για τα άλλα αιτήματά τους, βέβαια, οι αρμόδιοι εξαντλούνται σε προφορικές υποσχέσεις, πέρα από ορισμένες δεσμεύσεις που απέσπασε το κλαδικό Συνδικάτο των ΟΤΑ της Αττικής, μετά από παρεμβάσεις στα αρμόδια υπουργεία. Επομένως, μπροστά και στις εκλογές, ήρθε η ώρα για συμπεράσματα.
Ο εφιάλτης της ανεργίας δεν ξορκίζεται με ψήφο στα κόμματα που έχουν εικόνισμα τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Αλλωστε, έχουν όλοι τους δοκιμαστεί και αποδεδειγμένα πλέον κανείς τους δεν κατάφερε να εξαλείψει την ανεργία, να διασφαλίσει καλύτερους όρους απασχόλησης από τον προηγούμενο.
Η διέξοδος, η ελπίδα βρίσκεται στο δυνάμωμα του ΚΚΕ. Είναι το μόνο κόμμα που πολεμάει την ανεργία στην «πηγή» της, παλεύοντας να ανατραπεί το σύστημα που τη γεννά και την αναπαράγει.
Είναι το μόνο κόμμα που η πολιτική του πρόταση οδηγεί στην πλήρη εξάλειψη της ανεργίας, μέσα από την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής που θα κάνει η λαϊκή εξουσία, τον κεντρικό σχεδιασμό, στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Και βέβαια, έξω από την ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις του κεφαλαίου.
Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που προτείνει ολοκληρωμένο πλαίσιο άμεσων μέτρων για την ουσιαστική προστασία των ανέργων. Αυτό το πλαίσιο το έχει καταθέσει αλλεπάλληλες φορές και με τη μορφή της πρότασης νόμου στη Βουλή, απορρίφθηκε όμως με κρότο απ' όλα τα άλλα κόμματα.
Το ΚΚΕ, με τις δυνάμεις του στο κίνημα, βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων στα «πεντάμηνα», των άνεργων, των ημιαπασχολούμενων, διεκδικώντας τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, όπως το να πληρώνονται στην ώρα τους οι απασχολούμενοι στην «κοινωφελή εργασία», να μην υφίστανται διακρίσεις σε σχέση με τους συναδέλφους τους με άλλες σχέσεις εργασίας.
Απ' αυτή τη σκοπιά, η ψήφος στο ΚΚΕ θα επιστρέψει πολλαπλάσια σ' εκείνους που αυτή τη φορά θα τολμήσουν να κάνουν το βήμα. Αλλωστε, δεν έχουν τίποτα να χάσουν, ακριβώς επειδή τα κόμματα του κεφαλαίου είτε δεν τους έχουν αφήσει τίποτα, είτε σχεδιάζουν μετά τις εκλογές να τους πάρουν και τα τελευταία που έχουν απομείνει όρθια...
rizospastis_big_logo.png