Καθώς η κυβέρνηση ετοιμάζεται ακόμα και τη βδομάδα που έρχεται να καταθέσει στη Βουλή τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της επόμενης δόσης, για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να σημάνει συναγερμός.
Δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο από αυτά που περιλαμβάνονται στα προαπαιτούμενα, που να αναιρεί έστω και μια παρωνυχίδα απ' όσα έχουν φορτωθεί στις πλάτες του λαού τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα, το σύνολο των μέτρων είτε αφορούν στη φορολογία, τις ιδιωτικοποιήσεις και απελευθερώσεις τομέων της οικονομίας, είτε το νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο και άλλα, έρχονται να προσθέσουν νέα βάρη στο λαό. Δημιουργούν ταυτόχρονα το επόμενο σκαλοπάτι για να κλιμακωθεί η επίθεση με το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά τον αμέσως επόμενο μήνα.
Η κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν κρύβουν ότι αυτά και άλλα μέτρα έχουν στόχο τη διασφάλιση της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Πάνω εκεί κονταροχτυπιούνται για το αν ορισμένα από τα μέτρα είναι «υφεσιακά» ή «σπάταλα», για το αν οι ιδιωτικοποιήσεις θα γίνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για το αν οι μεταρρυθμίσεις στη δομή του κρατικού μηχανισμού είναι αποδοτικές ή όχι και σε ποιο βαθμό.
Κρίνουν όλοι τα μέτρα από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου και ταυτόχρονα προβληματίζονται για το πώς θα διαχειριστούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια που αντικειμενικά διαμορφώνεται. Αυτό το παίρνει υπόψη της η κυβέρνηση, τόσο στους σχεδιασμούς όσο και στην επιχειρηματολογία της. Δε διστάζει, μάλιστα, να ρίξει στην αρένα της προπαγάνδας το φόβο και την ανησυχία που προκαλούν οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή, τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου που πυκνώνουν, την ίδια βέβαια στιγμή που συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Η σφοδρότητα των μέτρων που έρχονται, η σημασία που έχει για το κεφάλαιο να περάσουν όλα και χωρίς καθυστέρηση και η ρευστότητα που αντικειμενικά υπάρχει στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα, είναι αυτά που καθορίζουν την προσπάθεια του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων και δυνάμεων να παρέμβουν με κάθε τρόπο στο κίνημα.
Προπαγανδιστικά τεχνάσματα
Η παρέμβαση αυτή παίρνει πολλές μορφές. Εκεί που πρέπει κυρίως να σταθούμε είναι τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, με τα οποία προσπαθεί να κατευνάσει, να αποπροσανατολίσει και τελικά να ενσωματώσει τις λαϊκές αντιδράσεις, να συγκρατήσει τα ξέφτια από το κλίμα ανοχής που καλλιέργησε το προηγούμενο διάστημα. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα.
Η κυβέρνηση λέει ότι η πολιτική της έχει στόχο να αποκαταστήσει την «κοινωνική δικαιοσύνη». Ειδικά στο ζήτημα του Ασφαλιστικού, προβάλλει την πρόθεσή της να καταστήσει το σύστημα βιώσιμο, χωρίς να θιγούν οι χαμηλοσυνταξιούχοι.
Τίποτα πιο κάλπικο. Ούτε ένα από τα μέτρα που προτείνει σαν «ισοδύναμα» τάχα αυτών που ρίχνει η τρόικα στο τραπέζι δε σώζει τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους από νέες περικοπές, από νέες αυξήσεις σε εισφορές και σε όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Η μόνη «δικαιοσύνη» της κυβέρνησης είναι στον τρόπο που μοιράζει τα μέτρα, ώστε όλοι να εξισώνονται προς τα κάτω και κανείς να μη γλιτώσει από τη λαίλαπα που ετοιμάζει.
Στο θέμα των Εργασιακών, επικαλείται το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και τις «βέλτιστες πρακτικές» στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, για να πείσει ότι δίνει μάχη ώστε να μην περάσουν μέτρα όπως η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η παραπέρα περιστολή της συνδικαλιστικής δράσης και του δικαιώματος στην απεργία, η νομική προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στη ζούγκλα που έχει διαμορφωθεί για χάρη του κεφαλαίου στην αγορά εργασίας.
Μάλιστα, σ' αυτή της την προσπάθεια, η κυβέρνηση δε διστάζει να παρουσιάζει σαν «μπαμπούλα» το ΔΝΤ, σε αντιπαραβολή με την «καλή» ΕΕ, ζητώντας τάχα από το Ταμείο να αποχωρήσει από το πρόγραμμα για να εκλείψουν οι υπερβολικές απαιτήσεις του σε ό,τι αφορά το βάθος των ανατροπών σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό. Εκτός του ότι όταν αναφέρεται στο χρέος, αντιστρέφει τους ρόλους ΕΕ - ΔΝΤ, το όλο εγχείρημα να παρουσιάσει τα αντιλαϊκά - αντεργατικά επερχόμενα μέτρα σαν παράγωγο τάχα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, είναι τέχνασμα και προπαγανδιστικό τρικ.
Αντιλαϊκή όποια συνταγή κι αν επιλεγεί
Η συζήτηση για την παραμονή ή όχι του ΔΝΤ στο πρόγραμμα δανειοδότησης της Ελλάδας αφορά και κρύβει πολύ περισσότερα από την κόντρα για τα επιμέρους αντιλαϊκά μέτρα στο μέτωπο του Ασφαλιστικού, των Εργασιακών, των «κόκκινων» δανείων. Αποτελεί δηλαδή έκφραση βαθύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στους οποίους μπλέκεται ολοένα και περισσότερο η κυβέρνηση, προσδοκώντας οφέλη για την ντόπια αστική τάξη.
Κατά τ' άλλα, είτε με «συνταγή» ΕΕ, είτε με «συνταγή» ΔΝΤ, τα μέτρα είναι κομμένα και ραμμένα στα συμφέροντα του κεφαλαίου και αυτή είναι η ουσία της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Οσο για τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, ας ρωτήσει τους εργαζόμενους στα «mini jobs» στη Γερμανία, τους συνταξιούχους που φλερτάρουν με τη φτώχεια στην «ατμομηχανή» της καπιταλιστικής ΕΕ, τους εργαζόμενους στη Μ. Βρετανία που έρχονται αντιμέτωποι με το νέο νόμο - έκτρωμα για το συνδικαλισμό.
Κι αν θέλει κάτι παραπάνω, ας ξεπατικώσει και τις «βέλτιστες πρακτικές» της φινλανδικής κυβέρνησης για τους πρόσφυγές, που τώρα σχεδιάζει να τους βάλει να δουλεύουν αμισθί, μέχρι να αφήσουν τα κόκαλά τους περιμένοντας να πάρουν άσυλο ή να πάρουν των ομματιών τους και να γυρίσουν εκεί απ' όπου τους ξερίζωσαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ο πόλεμος.
Επομένως, καμιά ανοχή στην κυβέρνηση και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους, στην προπαγάνδα με την οποία προσπαθούν να εγκλωβίσουν, να τρομάξουν, να αποπροσανατολίσουν το λαό. Καμιά ανοχή όμως και στην προσπάθεια της εργοδοσίας να τρομοκρατήσει το κίνημα, με την καλλιέργεια φόβου στους τόπους δουλειάς, τις απολύσεις και τις απειλές σε πρωτοπόρους εργαζόμενους, ακόμα και τις μηνύσεις σε βάρος σωματείων, ιδιαίτερα μετά τις απεργίες στις 12/11 και 3/12.
Οργάνωση - κλιμάκωση
Οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, ιδιαίτερα το Νοέμβρη και το Δεκέμβρη, έχουν δημιουργήσει προϋποθέσεις για τη συνέχεια. Η παρέμβαση του ταξικού κινήματος είχε καθοριστική συμβολή σ' αυτό. Τώρα, Συνδικάτα και Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ προχωράνε σε συλλαλητήρια τη μέρα που τα προαπαιτούμενα θα έρθουν για ψήφιση στη Βουλή και ταυτόχρονα προετοιμάζονται για απεργία με αιχμή το Ασφαλιστικό.
Το δυνάμωμα αυτής της προσπάθειας, η στήριξή της κι από άλλες δυνάμεις που δε συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αντιλαμβάνονται όμως την αναγκαιότητα να απαντηθεί με μαζικούς ταξικούς αγώνες η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, μπορεί να δώσει νέα ώθηση στο κίνημα.
Ηδη, την ερχόμενη βδομάδα, οι συνταξιούχοι βγαίνουν ξανά στο δρόμο, όπως και οι εργαζόμενοι στα «πεντάμηνα», που από τις 15 Δεκέμβρη αρχίζουν σταδιακά να επιστρέφουν κατά χιλιάδες στην ανεργία. Δεκάδες ακόμα κινητοποιήσεις σε κλάδους και τόπους δουλειάς αποτελούν εστίες αγώνα, διεκδίκησης και αλληλεγγύης. Τέτοιες εστίες πρέπει να στηριχθούν, να πολλαπλασιαστούν, να αγκαλιαστούν από περισσότερους εργαζόμενους και σωματεία στον κλάδο και στην περιοχή.
Δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο από αυτά που περιλαμβάνονται στα προαπαιτούμενα, που να αναιρεί έστω και μια παρωνυχίδα απ' όσα έχουν φορτωθεί στις πλάτες του λαού τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα, το σύνολο των μέτρων είτε αφορούν στη φορολογία, τις ιδιωτικοποιήσεις και απελευθερώσεις τομέων της οικονομίας, είτε το νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο και άλλα, έρχονται να προσθέσουν νέα βάρη στο λαό. Δημιουργούν ταυτόχρονα το επόμενο σκαλοπάτι για να κλιμακωθεί η επίθεση με το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά τον αμέσως επόμενο μήνα.Η κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν κρύβουν ότι αυτά και άλλα μέτρα έχουν στόχο τη διασφάλιση της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Πάνω εκεί κονταροχτυπιούνται για το αν ορισμένα από τα μέτρα είναι «υφεσιακά» ή «σπάταλα», για το αν οι ιδιωτικοποιήσεις θα γίνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για το αν οι μεταρρυθμίσεις στη δομή του κρατικού μηχανισμού είναι αποδοτικές ή όχι και σε ποιο βαθμό.
Κρίνουν όλοι τα μέτρα από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου και ταυτόχρονα προβληματίζονται για το πώς θα διαχειριστούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια που αντικειμενικά διαμορφώνεται. Αυτό το παίρνει υπόψη της η κυβέρνηση, τόσο στους σχεδιασμούς όσο και στην επιχειρηματολογία της. Δε διστάζει, μάλιστα, να ρίξει στην αρένα της προπαγάνδας το φόβο και την ανησυχία που προκαλούν οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή, τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου που πυκνώνουν, την ίδια βέβαια στιγμή που συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Η σφοδρότητα των μέτρων που έρχονται, η σημασία που έχει για το κεφάλαιο να περάσουν όλα και χωρίς καθυστέρηση και η ρευστότητα που αντικειμενικά υπάρχει στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα, είναι αυτά που καθορίζουν την προσπάθεια του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων και δυνάμεων να παρέμβουν με κάθε τρόπο στο κίνημα.
Προπαγανδιστικά τεχνάσματα
Η παρέμβαση αυτή παίρνει πολλές μορφές. Εκεί που πρέπει κυρίως να σταθούμε είναι τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, με τα οποία προσπαθεί να κατευνάσει, να αποπροσανατολίσει και τελικά να ενσωματώσει τις λαϊκές αντιδράσεις, να συγκρατήσει τα ξέφτια από το κλίμα ανοχής που καλλιέργησε το προηγούμενο διάστημα. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα.
Η κυβέρνηση λέει ότι η πολιτική της έχει στόχο να αποκαταστήσει την «κοινωνική δικαιοσύνη». Ειδικά στο ζήτημα του Ασφαλιστικού, προβάλλει την πρόθεσή της να καταστήσει το σύστημα βιώσιμο, χωρίς να θιγούν οι χαμηλοσυνταξιούχοι.
Τίποτα πιο κάλπικο. Ούτε ένα από τα μέτρα που προτείνει σαν «ισοδύναμα» τάχα αυτών που ρίχνει η τρόικα στο τραπέζι δε σώζει τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους από νέες περικοπές, από νέες αυξήσεις σε εισφορές και σε όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Η μόνη «δικαιοσύνη» της κυβέρνησης είναι στον τρόπο που μοιράζει τα μέτρα, ώστε όλοι να εξισώνονται προς τα κάτω και κανείς να μη γλιτώσει από τη λαίλαπα που ετοιμάζει.
Στο θέμα των Εργασιακών, επικαλείται το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και τις «βέλτιστες πρακτικές» στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, για να πείσει ότι δίνει μάχη ώστε να μην περάσουν μέτρα όπως η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η παραπέρα περιστολή της συνδικαλιστικής δράσης και του δικαιώματος στην απεργία, η νομική προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στη ζούγκλα που έχει διαμορφωθεί για χάρη του κεφαλαίου στην αγορά εργασίας.
Μάλιστα, σ' αυτή της την προσπάθεια, η κυβέρνηση δε διστάζει να παρουσιάζει σαν «μπαμπούλα» το ΔΝΤ, σε αντιπαραβολή με την «καλή» ΕΕ, ζητώντας τάχα από το Ταμείο να αποχωρήσει από το πρόγραμμα για να εκλείψουν οι υπερβολικές απαιτήσεις του σε ό,τι αφορά το βάθος των ανατροπών σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό. Εκτός του ότι όταν αναφέρεται στο χρέος, αντιστρέφει τους ρόλους ΕΕ - ΔΝΤ, το όλο εγχείρημα να παρουσιάσει τα αντιλαϊκά - αντεργατικά επερχόμενα μέτρα σαν παράγωγο τάχα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, είναι τέχνασμα και προπαγανδιστικό τρικ.
Αντιλαϊκή όποια συνταγή κι αν επιλεγεί
Η συζήτηση για την παραμονή ή όχι του ΔΝΤ στο πρόγραμμα δανειοδότησης της Ελλάδας αφορά και κρύβει πολύ περισσότερα από την κόντρα για τα επιμέρους αντιλαϊκά μέτρα στο μέτωπο του Ασφαλιστικού, των Εργασιακών, των «κόκκινων» δανείων. Αποτελεί δηλαδή έκφραση βαθύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στους οποίους μπλέκεται ολοένα και περισσότερο η κυβέρνηση, προσδοκώντας οφέλη για την ντόπια αστική τάξη.
Κατά τ' άλλα, είτε με «συνταγή» ΕΕ, είτε με «συνταγή» ΔΝΤ, τα μέτρα είναι κομμένα και ραμμένα στα συμφέροντα του κεφαλαίου και αυτή είναι η ουσία της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Οσο για τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, ας ρωτήσει τους εργαζόμενους στα «mini jobs» στη Γερμανία, τους συνταξιούχους που φλερτάρουν με τη φτώχεια στην «ατμομηχανή» της καπιταλιστικής ΕΕ, τους εργαζόμενους στη Μ. Βρετανία που έρχονται αντιμέτωποι με το νέο νόμο - έκτρωμα για το συνδικαλισμό.
Κι αν θέλει κάτι παραπάνω, ας ξεπατικώσει και τις «βέλτιστες πρακτικές» της φινλανδικής κυβέρνησης για τους πρόσφυγές, που τώρα σχεδιάζει να τους βάλει να δουλεύουν αμισθί, μέχρι να αφήσουν τα κόκαλά τους περιμένοντας να πάρουν άσυλο ή να πάρουν των ομματιών τους και να γυρίσουν εκεί απ' όπου τους ξερίζωσαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ο πόλεμος.
Επομένως, καμιά ανοχή στην κυβέρνηση και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους, στην προπαγάνδα με την οποία προσπαθούν να εγκλωβίσουν, να τρομάξουν, να αποπροσανατολίσουν το λαό. Καμιά ανοχή όμως και στην προσπάθεια της εργοδοσίας να τρομοκρατήσει το κίνημα, με την καλλιέργεια φόβου στους τόπους δουλειάς, τις απολύσεις και τις απειλές σε πρωτοπόρους εργαζόμενους, ακόμα και τις μηνύσεις σε βάρος σωματείων, ιδιαίτερα μετά τις απεργίες στις 12/11 και 3/12.
Οργάνωση - κλιμάκωση
Οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, ιδιαίτερα το Νοέμβρη και το Δεκέμβρη, έχουν δημιουργήσει προϋποθέσεις για τη συνέχεια. Η παρέμβαση του ταξικού κινήματος είχε καθοριστική συμβολή σ' αυτό. Τώρα, Συνδικάτα και Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ προχωράνε σε συλλαλητήρια τη μέρα που τα προαπαιτούμενα θα έρθουν για ψήφιση στη Βουλή και ταυτόχρονα προετοιμάζονται για απεργία με αιχμή το Ασφαλιστικό.
Το δυνάμωμα αυτής της προσπάθειας, η στήριξή της κι από άλλες δυνάμεις που δε συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αντιλαμβάνονται όμως την αναγκαιότητα να απαντηθεί με μαζικούς ταξικούς αγώνες η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, μπορεί να δώσει νέα ώθηση στο κίνημα.
Ηδη, την ερχόμενη βδομάδα, οι συνταξιούχοι βγαίνουν ξανά στο δρόμο, όπως και οι εργαζόμενοι στα «πεντάμηνα», που από τις 15 Δεκέμβρη αρχίζουν σταδιακά να επιστρέφουν κατά χιλιάδες στην ανεργία. Δεκάδες ακόμα κινητοποιήσεις σε κλάδους και τόπους δουλειάς αποτελούν εστίες αγώνα, διεκδίκησης και αλληλεγγύης. Τέτοιες εστίες πρέπει να στηριχθούν, να πολλαπλασιαστούν, να αγκαλιαστούν από περισσότερους εργαζόμενους και σωματεία στον κλάδο και στην περιοχή.
