Το 'χει ξεφτιλίσει η κυβέρνηση με τα σποτάκια της για τον κορονοϊό, που εκθειάζουν τους «ήρωες» αυτών των ημερών, δηλαδή τους χιλιάδες εργαζόμενους της «πρώτης γραμμής», όπως τους αποκαλεί. Από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανείς; Από τους υγειονομικούς, που εργάζονται χωρίς μέσα, σε καθεστώς μεγάλων ελλείψεων που προϋπήρχαν και θα είναι εδώ και την επόμενη μέρα της πανδημίας, στο πλαίσιο της πολιτικής ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της Υγείας; Από τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, που δουλεύουν σε καθεστώς εντατικοποίησης και γενικευμένης «ευελιξίας», με «τρεις κι εξήντα», έχοντας να αντιμετωπίσουν από πάνω και τον κίνδυνο να κολλήσουν τον ιό οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, εξαιτίας των ελλιπών μέτρων προστασίας, που αποτελούν κόστος για την εργοδοσία; Από τους εργαζόμενους στην καθαριότητα των δήμων, που οι συμβάσεις τους είναι ορισμένων μηνών και οι μισθοί τους στο πάτωμα, ενώ σε «κανονικές» συνθήκες μετρούν κάθε χρόνο δεκάδες νεκρούς και τραυματίες στο μεροκάματο; Από τους εργαζόμενους σε διάφορους κλάδους της βιομηχανίας, που η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις τούς πετσόκοψαν κι άλλο το δικαίωμα στην απεργία και όταν διεκδικούν βρίσκουν την αστυνομία και τα μαντρόσκυλα της εργοδοσίας στην πύλη του εργοστασίου; Η λίστα με τους ...ήρωες δεν έχει τέλος. Μόνο που όλοι αυτοί οι άνθρωποι του μόχθου δεν είναι ήρωες επειδή βγάζουν τη λάντζα του κράτους με ανεπαρκέστατες προϋποθέσεις και μέσα σε καιρό πανδημίας. Αλλά επειδή τα δικά τους χέρια και το μυαλό κινούν τα πάντα, παράγουν όλο τον πλούτο. Κι αν το συνειδητοποιήσουν, όλοι όσοι τους μοιράζουν σήμερα με υποκρισία τα «ζήτω» και τα «μπράβο», η εργοδοσία δηλαδή και το πολιτικό της προσωπικό, δεν θα έχουν πού να σταθούν.
