ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ
Το πολιτικό τραγούδι είναι άτρωτη δύναμη. Όλοι μαζί πιο μαχητικά, πιο δυνατά στην πρώτη γραμμή των αγώνων, για το όνειρο για το οποίο αξίζει να υπάρχει κανείς (VIDEO -ΦΩΤΟ)
Σε μια μεγάλη πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, στο Παλαί Ντε Σπορ, που διοργάνωση η Κομματική Οργάνωση Κεντρικής Μακεδονίας, μίλησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.
Αμέσως μετά την ομιλία, η «σκυτάλη» πέρασε σε μια ξεχωριστή συναυλία, αφιερωμένη στο μεταδικτατορικό προοδευτικό τραγούδι, με θέμα «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο...».
Ο Γιάννης Κότσιρας, η Βιολέτα Ίκαρη, ο Δημήτρης Μυστακίδης και η Νεφέλη Φασούλη, σε καλλιτεχνική επιμέλεια του Μανόλη Ανδρουλιδάκη, ερμήνευσαν ξεχωριστά γνωστά αγαπημένα τραγούδια που συντροφεύουν το λαό μας τα τελευταία 50 χρόνια.
Πριν την ομιλία, ο Δ. Κουτσούμπας συναντήθηκε με τους συντελεστές του προγράμματος.
Ο Νίκος Ματσάκας, γιος του Φώτη Ματσάκα, του οπερατέρ - σκηνοθέτη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, παρέδωσε στον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για το αρχείο του Κόμματος την φωτογραφική μηχανή του πατέρα του, με την οποία απαθανάτισε το μεγαλειώδη αγώνα του ΔΣΕ.
Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες του λαού μας
Παραθέτουμε την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:
Συναντιόμαστε απόψε εδώ, στη Θεσσαλονίκη, για πρώτη φορά τη νέα χρονιά, αλλά με την ορμή των αγώνων που δώσαμε και την προηγούμενη, με αποφασιστικότητα να κάνουμε τους αγώνες αυτούς ακόμα πιο μαζικούς, πιο μαχητικούς. Να γίνουν περισσότεροι αυτοί που συνειδητοποιούν ότι εκεί βρίσκεται η διέξοδος, η προοπτική. Γιατί τελικά, τίποτα δε μπορεί να περιμένει ο λαός μας και η νεολαία από την επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου της κυβέρνησης της ΝΔ. Ούτε στη δευτέρα παρουσία δεν πρόκειται να δει στην τσέπη του, στη ζωή του και στα δικαιώματά του τα οφέλη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως του υπόσχεται ο κ. Μητσοτάκης.
Γιατί όσο οι τράπεζες, οι ενεργειακοί όμιλοι, οι αλυσίδες των σούπερ μάρκετ, οι εφοπλιστές σημειώνουν νέα ρεκόρ κερδοφορίας, νέα ρεκόρ σπάει και η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, οι τιμές των ενοικίων, των ειδών διατροφής, των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, ενώ οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι κάτω και από τα επίπεδα του 2011. Γιατί οι εργαζόμενοι είναι πάντα αυτοί που πληρώνουν την καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως πλήρωσαν στο παρελθόν την καπιταλιστική κρίση και όπως θα κληθούν να την ξαναπληρώσουν, όταν θα έρθει και πάλι στην Ελλάδα, όπως ήδη έχει φτάσει σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Γι’ αυτό η ελπίδα βρίσκεται στην έμπρακτη αμφισβήτηση των στόχων κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, στο πρόταγμα των αναγκών των πολλών σε αντιπαράθεση με τα κέρδη των λίγων. Βρίσκεται στους απεργιακούς αγώνες που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο σε μια σειρά από κλάδους για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς και σύγχρονα δικαιώματα. Βρίσκεται στα μπλόκα της αγροτιάς, εκεί που οι βιοπαλαιστές αγρότες δίνουν μια ακόμα μάχη για την επιβίωσή τους. Βρίσκεται στον αγώνα του λαού και της νεολαίας για να μην περάσει η προσπάθεια της κυβέρνησης να κουκουλώσει το έγκλημα των Τεμπών.
Δε θα σταματήσουμε να αναδεικνύουμε την εγκληματική ευθύνη για το έγκλημα στα Τέμπη
Όλοι έχουν μάθει πια ότι δεκάδες άνθρωποι, νέα παιδιά, δε χάθηκαν από την ίδια την αποτρόπαιη σύγκρουση, αλλά χάθηκαν άδικα από την πυρκαγιά που ξέσπασε μετά. Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Και ήταν όλα τους παιδιά μας.
Δε θα σταματήσουμε να αναδεικνύουμε την εγκληματική ευθύνη που έχει η κυβέρνηση για το συνολικό έγκλημα, αλλά και πιο ειδικά για το τι πραγματικά προκάλεσε την θανατηφόρα έκρηξη, για την εκτεταμένη αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος, για την καταστροφή κρίσιμου βιντεοληπτικού υλικού της εμπορικής αμαξοστοιχίας, για την προβληματική ανάκτηση ηχητικών καταγραφών από τις επίμαχες συνομιλίες των εμπλεκόμενων.
Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι να τιμωρηθούν όλοι οι ένοχοι, μέχρι να αντιμετωπιστούν οι αιτίες που οδήγησαν στο έγκλημα, ώστε να μην ξαναζήσουμε άλλο αντίστοιχο.
Ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τα παιχνίδια των κομμάτων του συστήματος
Φυσικά, τίποτα δε μπορεί να περιμένει ο λαός και από τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται με αφορμή και την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, του προσώπου, δηλαδή, που θα προσυπογράφει ξανά για τα επόμενα 5 χρόνια όλους τους αντιλαϊκούς νόμους της τωρινής και της επόμενης κυβέρνησης.
Άλλοι είναι, όμως, ο λόγοι που το συγκεκριμένο θέμα σχεδόν μονοπωλεί τη λεγόμενη “πολιτική επικαιρότητα” τις τελευταίες βδομάδες. Είναι τα παιχνίδια των κομμάτων του συστήματος, ποιος θα στριμώξει ποιον, τι καταγραφή θα πετύχει η κάθε υποψηφιότητα και τι θα σηματοδοτήσει αυτό, ποιοι πόλοι και ποιες συνεργασίες θα διαμορφωθούν την επόμενη μέρα σε αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.
Αυτό που θέλει το σύστημα είναι να μπορεί να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που όλο και δυναμώνει, σαν αποτέλεσμα των συνεπειών της αντιλαϊκής πολιτικής που φανατικά εφαρμόζει η ΝΔ εδώ και 5,5 χρόνια. Να συνεχίσει απρόσκοπτα να εφαρμόζεται σε όλες τις συνθήκες. Εκεί αποσκοπεί και η επαναφορά των απειλών περί “πολιτικής αστάθειας” και όσων απίθανων ακούμε αυτές τις μέρες γύρω από τις πιθανές κυβερνητικές συνεργασίες του… 2027!
Το ΚΚΕ κράτησε την ελπίδα ζωντανή
Για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα του 2025 δεν έχουν φυσικά να πουν τίποτα όλοι αυτοί. Ή μάλλον έχουν. Πρόκειται για τη μαγική λέξη “συναίνεση”. Μητσοτάκης, Ανδρουλάκης, Φάμελλος και δε συμμαζεύεται, όλοι τους παρουσιάζονται σαν υποδείγματα συναινετικής στάσης και κατηγορούν τους υπόλοιπους ότι την τορπιλίζουν, είτε γιατί δήθεν “λένε όχι σε όλα” είτε γιατί “σπάνε τις συναινετικές παραδόσεις δεκαετιών”! Τι αποδεικνύει αυτή η αντιπαράθεση, αν όχι ότι συμφωνούν στα βασικά, στα κρίσιμα και ότι το έδαφος της μεταξύ τους συναίνεσης υπάρχει και είναι δεδομένο; Γι’ αυτό, σε τελική ανάλυση, ο πραγματικός αποδέκτης αυτών των καλεσμάτων για συναίνεση είναι ο ίδιος ο λαός… Και είναι αυτός που πρέπει να τους τα επιστρέψει συστημένα. Να τους χαλάσει τα σχέδια και να χαράξει τον δικό του δρόμο.
Γιατί πλέον έχει συσσωρευτεί μεγάλη πείρα που αποδεικνύει ότι στα αδιέξοδα του συστήματος, καθώς και στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, δε μπορεί και δε θέλει να δώσει απάντηση καμία κυβέρνηση, εντός των τειχών αυτού του συστήματος, καμία πολιτική δύναμη ή συμμαχία που διεκδικεί να αναλάβει τη διαχείρισή του. Γι' αυτό, καμία κυβέρνηση, οποιασδήποτε απόχρωσης, κανένας αστός πολιτικός που πλασαρίστηκε ως δήθεν «άριστος», «έντιμος» και «καταρτισμένος», κανένα οικονομικό και δημοσιονομικό «μείγμα» δεν κατάφερε να αποτρέψει αυτά τα αδιέξοδα. Γι' αυτό και σήμερα, οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης, η Γερμανία και η Γαλλία, που παρουσιάζονταν από όλα τα αστικά κόμματα ως «πρότυπα με τις οποίες η Ελλάδα πρέπει να συγκλίνει», βρίσκονται σε οικονομική και πολιτική περιδίνηση.
Όποιος υποσχέθηκε να αλλάξει ή να βελτιώσει τη ζωή του λαού χωρίς σύγκρουση με την οικονομία του κεφαλαίου, τις κατευθύνσεις της ΕΕ και τις δεσμεύσεις στο ΝΑΤΟ όχι μόνο αποδείχθηκε ψεύτης, αλλά τελικά συνέχισε και κλιμάκωσε το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, εμπεδώνοντας σε τμήματα του λαού την πιο αντιδραστική άποψη, αυτή που λέει ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική». Αυτό αποδεικνύει και η εμπειρία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από την οποία σήμερα συμπληρώνονται 10 χρόνια.
Σήμερα είναι πολλοί περισσότεροι αυτοί που αντιλαμβάνονται τη μεγάλη σημασία της στάσης που κράτησε όλα τα προηγούμενα χρόνια το ΚΚΕ. Που έμεινε σταθερά στο πλευρό του λαού χωρίς να περάσει ποτέ απέναντι, βάζοντας πλάτη στα διάφορα αντιλαϊκά σχέδια, όπως διακαώς ήθελε το σύστημα. Έτσι κρατήσαμε την ελπίδα ζωντανή, όταν οι ψεύτικες ελπίδες που πουλούσαν οι άλλοι χρεοκόπησαν. Γι’ αυτό μπορεί και υπάρχει σήμερα πραγματική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, που ήρθε με φόρα και με την πολιτική της ξεπλυμένη στα μάτια μεγάλου μέρους του λαού. Έτσι έμεινε αναμμένη η φλόγα της διεκδίκησης για έναν καλύτερο κόσμο, έξω από αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης, των πολέμων, των κρίσεων και της προσφυγιάς. Όσοι απογοητεύτηκαν στο παρελθόν από διάφορες επιλογές, αλλά νιώθουν ακόμα τις καρδιές τους να φλογίζονται από αυτό το όραμα, έχουν επιλογή, τη συμπόρευση με το ΚΚΕ σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Διέξοδο από τον πόλεμο και τα σημερινά αδιέξοδα μπορεί να δώσει μόνο ο λαός
Ο λαός μας δεν έχει να περιμένει τίποτα θετικό ούτε από τις περιβόητους “διεθνείς συμμάχους” της άρχουσας τάξης της χώρας, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του συστήματος. Όσοι περίμεναν τον δήθεν “ειρηνοποιό” Τραμπ να έρθει και “να βάλει σε μια τάξη” τον “ταραγμένο” κόσμο, έχουν ήδη διαψευσθεί πανηγυρικά από τα πρώτα του δείγματα γραφής. Όσο κι αν αντιδικεί με τον Μπάιντεν για την πατρότητα της εκεχειρίας στην Παλαιστίνη, οι βομβαρδισμοί και οι καθημερινές δολοφονίες που διαπράττει το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ, δείχνουν ότι πρόκειται για εκεχειρία με το πιστόλι στον κρόταφο των Παλαιστινίων. Ακόμα και για αυτή πάντως, συνέβαλε καθοριστικά η ηρωική αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού, συνέβαλαν οι πολύμηνοι και μαζικοί αγώνες των λαών και της νεολαίας σε όλον τον κόσμο και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ και βέβαια στη χώρα μας.
Αντίστοιχα είχαν διαψευσθεί τα προηγούμενα χρόνια ξανά και ξανά όσοι ήλπιζαν στον δήθεν “προοδευτικό” Μπαϊντενόπουλο, όπως τον αποκαλούσαν, για μια “δίκαιη εξωτερική πολιτική” ή για την εξασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Αυτό που βλέπουμε αυτές τις μέρες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν είναι παρά η παρακμασμένη αστική δημοκρατία, ο σάπιος καπιταλισμός σε συνθήκες που είναι πολεμικές, με τους πιο ισχυρούς εκπροσώπους του μάλιστα σε πρώτο πλάνο, να φτάνουν μέχρι και στην αθλιότητα του ναζιστικού χαιρετισμού που είδε όλος ο πλανήτης. Οι επικίνδυνες διεθνείς εξελίξεις που ζούμε και ο ρόλος των ΗΠΑ σε αυτές, δεν είναι βέβαια το αποτέλεσμα ούτε της μεγάλης ηλικίας του ενός ούτε της ιδιορρυθμίας του άλλου. Είναι το αποτέλεσμα των οξύτατων ανταγωνισμών για τις αγορές, τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τις «σφαίρες» επιρροής. Με δυο λόγια, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου που έχει ξεκινήσει.
Αυτοί οι ανταγωνισμοί φτάνουν στα “άκρα” και δεν μπορούν να λυθούν πια με συμφωνίες και ειρηνικά μέσα, σε συνθήκες μάλιστα που κρίνεται η πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα ανάμεσα στα δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, αυτό του ευρωατλαντισμού και του υπό διαμόρφωση ευρασιατικού. Γι’ αυτό λύνονται με τα όπλα, με εμπορικούς πολέμους, με κυρώσεις και δασμούς. Η στροφή στην πολεμική οικονομία στην ΕΕ και διεθνώς, έρχεται να απαντήσει σε αυτή τη σημερινή ανάγκη των καπιταλιστών να λύσουν έτσι τις διαφορές τους, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και μια πολύ κερδοφόρα επένδυση για αυτούς πάνω στα βάσανα των λαών.
Εδώ βέβαια τα βρίσκουν απόλυτα όλοι τους και ο Τραμπ και όσοι εμφανίζονται να “ανησυχούν” μετά την εκλογή του. Για παράδειγμα ο Μητσοτάκης, που σε κάθε ευκαιρία τονίζει την ανάγκη να αυξηθούν κι άλλο οι ήδη υπέρογκες πολεμικές δαπάνες, αλλά και το “γεράκι” του ΝΑΤΟ, ο Ρούτε που, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, λέει ότι πρέπει να κοπούν συντάξεις, κονδύλια για Υγεία και Παιδεία και να δοθούν στις πολεμικές βιομηχανίες. Αποτυπώθηκε, άλλωστε, αυτό εμβληματικά στην υπερψήφιση των επιθετικών ΝΑΤΟικών πολεμικών δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Βελόπουλο, «Νίκη» και «Σπαρτιάτες».
Διέξοδο από τον πόλεμο και όλα τα σημερινά αδιέξοδα μπορεί να δώσει μόνο ο λαός με τους αγώνες του, το κίνημά του, παίρνοντας την υπόθεση στα χέρια του και αμφισβητώντας τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, το σημερινό σάπιο κράτος και τις διεθνείς του συμμαχίες. Ένα τέτοιο ρεύμα αμφισβήτησης υπάρχει και δυναμώνει στη χώρα μας. Παρά τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων διεθνώς, τα πράγματα ποτέ δεν μένουν στατικά. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι τέτοια γεγονότα σαν αυτά που ζούμε σήμερα, είναι αυτά που φέρνουν και την αφύπνιση, την ορμητική είσοδο στον αγώνα λαϊκών μαζών που μέχρι πρόσφατα έμεναν αδρανείς.
Πολύτιμη η μουσική σοδειά του πολιτικού τραγουδιού
Η άνοδος της εργατικής - λαϊκής παρέμβασης μπορεί και πρέπει να αξιοποιήσει την όποια «ρωγμή» και «αστάθεια» στο σύστημα για να βάλει εμπόδια στην κυρίαρχη πολιτική, να αποσπάσει κατακτήσεις, να αλλάξει τον συσχετισμό δύναμης υπέρ των λαών, οδηγώντας μέχρι τη ριζική ανατροπή. Και σε αυτόν τον αγώνα ο πολιτισμός, η προοδευτική τέχνη, το προοδευτικό πολιτικό τραγούδι πιο συγκεκριμένα, δεν είναι απλά μια παράπλευρη ενασχόληση, κάτι το συνοδευτικό στις εκδηλώσεις, στις συγκεντρώσεις μας. Μπορεί να εμπνεύσει, να δώσει δύναμη και αντοχή, να διευρύνει ορίζοντες.
Το πολιτικό τραγούδι μετά τη δικτατορία φούντωσε σαν δέντρο, εκφράζοντας την ανάγκη των λαϊκών στρωμάτων να ανασάνουν, να τραγουδήσουν και να μιλήσουν για όλα όσα τα προηγούμενα χρόνια - από τον καιρό ακόμα του εμφυλίου, των διωγμών που ακολούθησαν και στη συνέχεια της χούντας - του απαγορεύονταν. Το πολιτικό τραγούδι και η πολιτιστική δημιουργία γενικότερα, συναντήθηκε με τους εργάτες στα εργοστάσια, στην ξενιτιά, σε κάθε χώρο που εργαζόταν, ζούσε, πάλευε, εκεί επίσης που διασκέδαζε ο κόσμος της δουλειάς. Πήρε απ’ αυτόν, έδωσε σε αυτόν. Επηρεασμένο καθώς ήταν από τους κοινωνικούς πολιτικούς αγώνες της περιόδου εκείνης, είχε με τη σειρά του καθοριστική επίδραση στην αφύπνιση και στον αγώνα του λαού, ειδικά της νεολαίας. Μέσα από τους εργατικούς – λαϊκούς και πολιτικούς αγώνες της περιόδου έγινε σύμβολο αντίστασης και πάλης. Στο εύφορο έδαφος που είχε δημιουργηθεί τη δεκαετία του ’60 από τους κορυφαίους συνθέτες μας, προπαντός από τον Μίκη Θεοδωράκη, καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε μια νέα γενιά σπουδαίων δημιουργών, αλλά και στιχουργών, που επάξια πήρε τη σκυτάλη κατακτώντας και τις νεότερες ηλικίες. Πολλά μουσικά έργα που γράφτηκαν μέσα στα σκοτάδια της επταετίας και είχαν απαγορευτεί βγήκαν ορμητικά στο φως.
Η ποίηση, που από τις προηγούμενες δεκαετίες είχε αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τη μουσική δημιουργία των Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι, του Σταύρου Ξαρχάκου, γνώρισε νέες δόξες μέσα από τις μουσικές συνθέσεις του Θάνου Μικρούτσικου, του Μάνου Λοΐζου, του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Χρήστου Λεοντή, του Μάριου Τόκα και τόσων άλλων. Μια πρωτοφανής αύξηση της μελοποίησης ποιητικών έργων, παλιότερων και νεότερων εμφανίζεται την περίοδο εκείνη. Για πρώτη ίσως φορά, παιδιά που ήταν έφηβοι στη διάρκεια της επταετίας, παιδιά που αναζητούσαν έκφραση μέσα από τους ήχους της ροκ, ανάμεσά τους και αρκετοί που εξελίχθηκαν σε σπουδαίους μουσικούς, γνωρίστηκαν σε τέτοια κλίμακα με μια αποσιωπημένη, ως τότε, πλευρά της ελληνικής μουσικής. Η αλληλεπίδραση, όχι πάντα εύκολη, πλούτισε αναμφισβήτητα την εξέλιξη της ελληνικής μουσικής τα επόμενα χρόνια. Το ελληνικό πολιτικό τραγούδι αμέσως διασταυρώθηκε με το αντίστοιχο απ' όλο τον κόσμο, ειδικά από χώρες που οι λαοί τους δοκιμάζονταν επίσης, όπως η Χιλή ή η Κύπρος, εκφράζοντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη του λαού μας. Βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου ήταν οι μεγάλες συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους, που εκτός από σημαντικά μουσικά γεγονότα ήταν και εκδηλώσεις πολιτικής έκφρασης και αντίστασης.
Μαζικά τα πλήθη γέμιζαν στάδια και γήπεδα, τα οποία δονούνται στους ρυθμούς των τραγουδιών των μεγάλων συνθετών μας, με ερμηνευτές όπως οι Μαρία Φαραντούρη, Μαρία Δημητριάδη, Νίκος Ξυλούρης, Αντώνης Καλογιάννης, Πέτρος Πανδής, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χαρούλα Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, Λάκης Χαλκιάς, Μανώλης Μητσιάς, Γρηγόρης Μπηθικώτσης, Γιάννης Θωμόπουλος, Αφροδίτη Μάνου, Γιώργος Μεράντζας, και τόσοι άλλοι. Με λίγα λόγια το μεταπολιτευτικό πολιτικό τραγούδι όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στη λήθη για την ιστορία των ηρωϊκών αγώνων, όπως και στην ενσωμάτωση των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων στο αστικό αφήγημα. Σε εμπνευσμένες στιγμές του αποκτούσε πιο βαθύ περιεχόμενο. Ανάμεσα στις ψευδαισθήσεις, κάθε είδους, που σκόρπιζαν με το κιλό η κυρίαρχη πολιτική, η τηλεόραση, τα ιλουστρασιόν περιοδικά, έψαχνε να ανοίξει δρόμο για ένα φωτεινότερο αύριο. Την πολύτιμη μουσική σοδειά εκείνων των χρόνων δε μπόρεσαν μέχρι τις μέρες μας να την βάλουν στην άκρη, να την αντιμετωπίσουν ως μουσειακό είδος. Και δεν θα το καταφέρουν γιατί είναι πολύ μεγάλη, πολύ ισχυρή, άτρωτη η δύναμη που περιέχουν αυτά τα τραγούδια, είναι διαχρονική η επίδρασή τους. Ιδιαίτερα, όσο η πάλη του λαού μας θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει. Όσο το Κόμμα μας, όπως και με τη σημερινή συναυλία, θα φροντίζει να τη μεταλαμπαδεύσει στις νεότερες γενιές. Όσο η παρακαταθήκη της θα μπολιάζει το νεότερο πολιτικό τραγούδι που, παρά τα λοξοδρομήματα και τις δύσκολες ανηφοριές της Ιστορίας, δεν το βάζει κάτω.
Από βάθος καρδιάς, θέλουμε να ευχαριστήσουμε απόψε τους σπουδαίους ερμηνευτές Γιάννη Κότσιρα, Βιολέτα Ίκαρη, Δημήτρη Μυστακίδη και Νεφέλη Φασούλη για τη συμμετοχή τους στη σημερινή συναυλία. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε επίσης τον σπουδαίο Μανόλη Ανδρουλιδάκη για την καλλιτεχνική επιμέλεια.
Καλή διασκέδαση σε όλους και όλες και από αύριο, όλοι μαζί, πιο μαχητικά, πιο δυνατά στην πρώτη γραμμή των αγώνων του λαού μας.
Για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για όλους εμάς και τα παιδιά μας.
Για το όνειρό μας. Για αυτό το όνειρο για το οποίο πραγματικά αξίζει να υπάρχει κανείς.
Καλή δύναμη, καλή υγεία! Για να πάμε μπροστά, να πάμε ίσια!
