Ενοχοποιούν τους εργάτες
Τελικά
δεν έχουν το θεό τους. Χτες, σε βάρος του διευθύνοντος συμβούλου της
ΜΕΒΓΑΛ ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης άσκησε ποινική δίωξη για μη
καταβολή δεδουλευμένων στους εργαζόμενους της επιχείρησής τους. Την
ίδια μέρα οι αστικές εφημερίδες - προς δόξαν την ελεύθερης και
αντικειμενικής ενημέρωσης- ανακάλυπταν πως «οι εργαζόμενοι έδιωξαν το
ΠΑΜΕ» από το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης και πως αν και «παραμένουν
απλήρωτοι 2,5 μήνες»... δεν θέλουν να γίνουν ΑΓΝΟ. Δηλαδή να κλείσει το
εργοστάσιο. Οι συνειρμοί προφανείς. Οι εργάτες που αγωνίζονται λοιπόν
κλείνουν τα εργοστάσια. Αυτή είναι η μόνιμη επωδός των αστών και των
μέσων προπαγάνδας που διαθέτουν, εδώ και πέντε χρόνια, από τότε που
ξέσπασε η καπιταλιστική κρίση. Αυτά έλεγαν και στην περίπτωση της
«Χαλυβουργίας» του Μάνεση, αλλά το εργοστάσιο το έκλεισε ο ίδιος ο
Μάνεσης όταν οι εργάτες επέστρεψαν αφού με τα ΜΑΤ η κυβέρνηση έσπασε την
απεργία. Και η ΖΗΜΕΝΣ στη Θεσσαλονίκη κερδοφόρα ήταν, αλλά έκλεισε για
να μεταφέρει σε άλλη χώρα τις δραστηριότητές της επειδή βρήκε μεροκάματα
εξαθλίωσης. Και άλλα εργοστάσια έκλεισαν για να μεταφερθούν στα
Βαλκάνια. Αυτά κάνουν οι καπιταλιστές. Αλλά τα αστικά επιτελεία, αυτά
επαναλαμβάνουν σε κάθε περίπτωση που ένα εργοστάσιο, μια ομάδα εργατών,
ένας κλάδος σηκώσει κεφάλι και δεν αποδεχτεί τη σύνθλιψη των δικαιωμάτων
του και τη σκλαβιά που επιδιώκουν να επιβάλουν βιομήχανοι, τραπεζίτες,
εφοπλιστές.
Είναι η επανάληψη
της ίδιας γνωστής συνταγής ενοχοποίησης του λαού και των εργαζομένων.
Για το δημόσιο χρέος φταίει ο λαός που «ζούσε πάνω από τις δυνατότητές
του». Για την ανεργία, οι άνεργοι που δεν θέλουν να πάνε να δουλέψουν σε
δουλειές παρακατιανές. Για την κρίση στον αγροτικό τομέα, οι αγρότες
που τεμπελιάζουν στα καφενεία. Ενας ολόκληρος λαός σπιλώνεται και
ενοχοποιείται για να βγουν λάδι οι πραγματικοί ένοχοι, οι καπιταλιστές
και το ίδιο το σύστημά τους, που έθρεψε και γέννησε την καπιταλιστική
κρίση, που βάζει τα λουκέτα σε χιλιάδες επιχειρήσεις, που οδήγησε σε 1,5
εκατομμύριο ανέργους. Αλλά ακόμα πιο πολύ, κατά την άποψή τους, φταίνε
αυτοί που ενσπείρουν «καινά δαιμόνια», που δεν κάθονται στα αυγά τους,
που απαιτούν να πληρώνονται όταν εργάζονται, που δε σκύβουν το κεφάλι
στις μειώσεις των μισθών, στις απολύσεις, στη βία των αφεντικών. Και
ποιοι είναι αυτοί; Το ΠΑΜΕ, οι κομμουνιστές, που δε θέλουν να καταλάβουν
τη «νέα πραγματικότητα». Αγύριστα κεφάλια, επιμένουν να μιλάνε για
δικαιώματα, για αγώνες, για αξιοπρέπεια. Ξέρουν οι αστοί και τα τσιράκια
τους πού βαράνε, γνωρίζουν από πού προέρχεται ο πραγματικός κίνδυνος
για τα συμφέροντά τους και επιχειρούν να διαχωρίσουν τους εργαζόμενους,
να τους διασπάσουν, να τους εκφοβίσουν και να τους υποτάξουν,
επιστρατεύοντας και τους «κατάλληλους» συνδικαλιστές. Οσο όμως και αν
αφρίζουν, οι εργάτες ξέρουν ότι ο μόνος δρόμος για να υπερασπίσουν το
ψωμί τους και τα στοιχειώδη δικαιώματα είναι ο κοινός αγώνας ενάντια στα
αφεντικά και όχι η υποταγή στις ορέξεις τους. Και αυτό το δρόμο θα τον
βρίσκουν κάθε μέρα όλο και περισσότεροι. Σε αυτό το δρόμο ακόμα
περισσότεροι θα συναντιόνται με το ΠΑΜΕ.
