Το περιστατικό της άγριας καταστολής σε βάρος των απεργών στην εταιρεία «Χάρμα», συμφερόντων Ζούρα, στη Νεοχωρούδα Θεσσαλονίκης, πρόσθεσε έναν ακόμα κρίκο στη μακρά αλυσίδα των κρουσμάτων εργοδοτικής τρομοκρατίας, με την ανοχή, αν όχι με την ανοιχτή συνδρομή του κράτους. Θυμίζουμε ότι στο εργοστάσιο της ίδιας εταιρείας στη Βοιωτία, οι απεργοί ήρθαν αντιμέτωποι ακόμα και με κουμπουροφόρους, που τους περίμεναν από τα χαράματα για να σπάσουν τον αγώνα τους και να μπάσουν για δουλειά τον απεργοσπαστικό μηχανισμό της εργοδοσίας. Στη Θεσσαλονίκη, έγινε ένα βήμα πιο πέρα. Τη θέση των μπράβων πήρε η ίδια η Αστυνομία, η οποία έκανε κυριολεκτικά εισβολή στο εργοστάσιο και με τις υποδείξεις των προϊσταμένων συνέλαβε όσους «παρεμπόδιζαν την παραγωγή», όπως κατηγορούσε η εργοδοσία τους απεργούς στη μήνυση που κατέθεσε σε βάρος τους.
«Μεμονωμένο περιστατικό» θα σκεφτεί κανείς... Δεν είναι, όμως, έτσι. Μόλις πριν από λίγες μέρες, κατ' εντολή της εργοδοσίας, τα ΜΑΤ επιχείρησαν να σπάσουν την απεργία στην «Ανακύκλωση» των Ιωαννίνων και μόνο τη δεύτερη μέρα της λυσσαλέας επίθεσης κατάφεραν να τους απωθήσουν προσωρινά, συλλαμβάνοντας μάλιστα συνδικαλιστές και εργαζόμενους που στέκονταν αλληλέγγυοι στον αγώνα τους. Αλλά και στην «Ανακύκλωση» στο Ηράκλειο, η Αστυνομία επιχείρησε χωρίς επιτυχία να παίξει ρόλο στο σπάσιμο του αγώνα των εργαζομένων, όπως επιδίωκε (και επιδιώκει) η εργοδοσία. Η προσπάθεια να ενεργοποιηθεί απεργοσπαστικός μηχανισμός και να έρθει σε αντιπαράθεση με τους απολυμένους που στέκονται στην πύλη, έγινε και τις δύο φορές με τη συνδρομή της Αστυνομίας, που τάχθηκε πειθήνια στο πλευρό του εργοδότη. Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα περιστατικά που έγιναν γνωστά από τις καταγγελίες των ταξικών δυνάμεων και τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», σε μια περίοδο που μεγαλώνει η δυσαρέσκεια για την πολιτική της κυβέρνησης και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεσπάνε αγωνιστικές εστίες.
Η δίωξη όμως και η καταστολή της συνδικαλιστικής δράσης, η τρομοκράτηση όποιου σηκώνει κεφάλι και αγωνίζεται, πολύ περισσότερο όσων πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης στο χώρο και στον κλάδο τους, παίρνει πολλές μορφές. Τέτοια περίπτωση είναι, για παράδειγμα, η μη ανανέωση των συμβάσεων (που ισοδυναμεί με απόλυση) έξι συνδικαλιστών από την Αρτα, ανάμεσά τους και ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, που δούλευαν σε έργα της Εφορίας Αρχαιοτήτων. `Η ακόμα η «προληπτική» απόλυση εργαζόμενης από αλυσίδα καφέ στη Θεσσαλονίκη, όταν αυτή δήλωσε στον εργοδότη της ότι σκοπεύει να απεργήσει στις 12 Νοέμβρη. Αλλά και στο Εμπόριο, όπου κατάστημα ένδυσης στο Νέο Κόσμο απέλυσε εργαζόμενη λόγω της συμμετοχής της στην απεργία, όπως την είχε προειδοποιήσει, χωρίς φυσικά να εισακουστούν οι απειλές της.
Ολα αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι η προσπάθεια ενσωμάτωσης και χειραγώγησης των εργατικών αγώνων από την κυβέρνηση είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι η καταστολή και η τρομοκρατία, που αξιοποιούν διαχρονικά η εργοδοσία και το κράτος της για να τσακίσουν αγώνες και αγωνιστικές διαθέσεις. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο γίνεται και η συζήτηση για την αλλαγή προς το χειρότερο του συνδικαλιστικού νόμου, ώστε να μπουν νέα, πιο ισχυρά εμπόδια στην οργάνωση της εργατικής πάλης, με έμφαση στην κήρυξη και την οργάνωση της απεργίας. Ο αντίπαλος δείχνει τα δόντια του και αυτό πρέπει να σημάνει συναγερμό. Ο νικηφόρος αγώνας σε Γιάννενα και Αρτα, η αντοχή των εργαζομένων στο Ηράκλειο, η δύναμη της αλληλεγγύης σε Βόλο και αλλού, δείχνουν το δρόμο που μπορεί να βάλει εμπόδια στα σχέδια κυβέρνησης - κεφαλαίου, να προκαλέσει ρήγματα στην αντιλαϊκή πολιτική τους.
«Μεμονωμένο περιστατικό» θα σκεφτεί κανείς... Δεν είναι, όμως, έτσι. Μόλις πριν από λίγες μέρες, κατ' εντολή της εργοδοσίας, τα ΜΑΤ επιχείρησαν να σπάσουν την απεργία στην «Ανακύκλωση» των Ιωαννίνων και μόνο τη δεύτερη μέρα της λυσσαλέας επίθεσης κατάφεραν να τους απωθήσουν προσωρινά, συλλαμβάνοντας μάλιστα συνδικαλιστές και εργαζόμενους που στέκονταν αλληλέγγυοι στον αγώνα τους. Αλλά και στην «Ανακύκλωση» στο Ηράκλειο, η Αστυνομία επιχείρησε χωρίς επιτυχία να παίξει ρόλο στο σπάσιμο του αγώνα των εργαζομένων, όπως επιδίωκε (και επιδιώκει) η εργοδοσία. Η προσπάθεια να ενεργοποιηθεί απεργοσπαστικός μηχανισμός και να έρθει σε αντιπαράθεση με τους απολυμένους που στέκονται στην πύλη, έγινε και τις δύο φορές με τη συνδρομή της Αστυνομίας, που τάχθηκε πειθήνια στο πλευρό του εργοδότη. Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα περιστατικά που έγιναν γνωστά από τις καταγγελίες των ταξικών δυνάμεων και τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», σε μια περίοδο που μεγαλώνει η δυσαρέσκεια για την πολιτική της κυβέρνησης και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεσπάνε αγωνιστικές εστίες.
Η δίωξη όμως και η καταστολή της συνδικαλιστικής δράσης, η τρομοκράτηση όποιου σηκώνει κεφάλι και αγωνίζεται, πολύ περισσότερο όσων πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης στο χώρο και στον κλάδο τους, παίρνει πολλές μορφές. Τέτοια περίπτωση είναι, για παράδειγμα, η μη ανανέωση των συμβάσεων (που ισοδυναμεί με απόλυση) έξι συνδικαλιστών από την Αρτα, ανάμεσά τους και ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, που δούλευαν σε έργα της Εφορίας Αρχαιοτήτων. `Η ακόμα η «προληπτική» απόλυση εργαζόμενης από αλυσίδα καφέ στη Θεσσαλονίκη, όταν αυτή δήλωσε στον εργοδότη της ότι σκοπεύει να απεργήσει στις 12 Νοέμβρη. Αλλά και στο Εμπόριο, όπου κατάστημα ένδυσης στο Νέο Κόσμο απέλυσε εργαζόμενη λόγω της συμμετοχής της στην απεργία, όπως την είχε προειδοποιήσει, χωρίς φυσικά να εισακουστούν οι απειλές της.
Ολα αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι η προσπάθεια ενσωμάτωσης και χειραγώγησης των εργατικών αγώνων από την κυβέρνηση είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι η καταστολή και η τρομοκρατία, που αξιοποιούν διαχρονικά η εργοδοσία και το κράτος της για να τσακίσουν αγώνες και αγωνιστικές διαθέσεις. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο γίνεται και η συζήτηση για την αλλαγή προς το χειρότερο του συνδικαλιστικού νόμου, ώστε να μπουν νέα, πιο ισχυρά εμπόδια στην οργάνωση της εργατικής πάλης, με έμφαση στην κήρυξη και την οργάνωση της απεργίας. Ο αντίπαλος δείχνει τα δόντια του και αυτό πρέπει να σημάνει συναγερμό. Ο νικηφόρος αγώνας σε Γιάννενα και Αρτα, η αντοχή των εργαζομένων στο Ηράκλειο, η δύναμη της αλληλεγγύης σε Βόλο και αλλού, δείχνουν το δρόμο που μπορεί να βάλει εμπόδια στα σχέδια κυβέρνησης - κεφαλαίου, να προκαλέσει ρήγματα στην αντιλαϊκή πολιτική τους.
