Η πρόβλεψη και η ανάλυση σοβαρών πολιτικών εξελίξεων, πολύ περισσότερο εξελίξεων που σχετίζονται με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και άλλα διεθνούς σημασίας ζητήματα, έχουν πολύ μεγάλη σημασία.
Εδώ κρίνονται τα κόμματα και οι θέσεις τους, δοκιμάζεται αν η πολιτική τους συμβάλλει στην προετοιμασία του λαού και στην ανάπτυξη της πάλης για τα λαϊκά συμφέροντα, ή οδηγεί στον εγκλωβισμό, στη χειραγώγηση από αντίπαλα ταξικά συμφέροντα.
Αυτό είναι πολύ επίκαιρο σήμερα, που το κουβάρι τον ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων περιπλέκεται με ταχύτατους ρυθμούς, διεξάγεται πόλεμος στη Συρία και το Ιράκ, πληθαίνουν οι θερμές εστίες, οι συγκρούσεις στην περιοχή μας και άλλες περιοχές της υδρογείου.Η συμβολή του ΚΚΕ είναι ολοφάνερη και δεν μπορεί να αποκρυφτεί, όσες προσπάθειες κι αν κάνουν αντίπαλες δυνάμεις.
Δεν είναι απλά θέμα επιβεβαίωσης της ικανότητας του Κόμματος να τοποθετείται σε σύνθετα ζητήματα από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, αλλά προσφοράς στην οργάνωση της λαϊκής πάλης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Το ζητούμενο είναι να φτάνει η αλήθεια στο λαό μας και στους άλλους λαούς, να οξύνεται το κριτήριό τους και να εμπλουτίζεται η πείρα τους, να βγάζουν ουσιαστικά συμπεράσματα για τη στάση των πολιτικών δυνάμεων.
Αστοί και οπορτουνιστές κρύβουν την ουσία
Πρώτο, αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις διαπιστώνουν τα προβλήματα στις διεθνείς σχέσεις, εκφράζουν την ανησυχία τους για το ενδεχόμενο πολέμου, αλλά επί της ουσίας δεν αγγίζουν ή δεν μπορούν να αγγίξουν το βασικό πρόβλημα: Το ιμπεριαλιστικό σύστημα και τις αντιθέσεις του, την επιθετική φύση του καπιταλισμού, που διανύει το ιμπεριαλιστικό του στάδιο και έχει γίνει θηρίο.
Το ΚΚΕ μελετώντας, αναλύοντας την πραγματικότητα, αναδεικνύει ότι στο σημερινό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το κυνηγητό του κέρδους, οξύνονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους, μονοπώλια σε διεθνές επίπεδο, για το μοίρασμα αγορών, εδαφών, πλουτοπαραγωγικών πηγών. Παρά τους προσωρινούς συμβιβασμούς, διαμορφώνουν τους όρους εκδήλωσης ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Το ΚΚΕ έγκαιρα προειδοποίησε το λαό μας και τους άλλους λαούς ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή μας, στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης και στην προοπτική της αδύναμης οικονομικής ανάκαμψης, δυναμώνουν τους κινδύνους τοπικών, περιφερειακών πολεμικών συγκρούσεων που θα πάρουν γενικότερες διαστάσεις, γιατί στην ευρύτερη περιοχή συγκρούονται ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.
Το Κόμμα μας σημείωσε ότι η αντιπαράθεση ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα σχετίζεται με τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς τους, των υδάτινων πηγών, των θαλάσσιων διαδρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων, με χαρακτηριστικές εστίες έντασης την Κασπία, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, την Αφρική, τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και την Αρκτική κ.ά.
Στη βάση αυτή προειδοποίησε ότι υπάρχει κίνδυνος ακόμα και γενικότερου ιμπεριαλιστικού πολέμου, με άμεση εμπλοκή της Ελλάδας.
Δεύτερο, οι δυνάμεις της αστικής διαχείρισης αφορίζουν το κακό, μιλούν για την ειρήνη από την «πασιφιστική», εξωπραγματική σκοπιά, χωρίς να αγγίζουν τις αιτίες που οδηγούν σε επικίνδυνες εντάσεις, συγκρούσεις και πολέμους.
Παρά την οφθαλμοφανή επιθετική στάση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, υποστηρίζουν το δέσιμο της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες ότι μπορούν αυτές να εξανθρωπιστούν.
Αυτό ισχύει τόσο για τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όσο και για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τους αρχικούς ελιγμούς, κατέληξε στην έμπρακτη στήριξη των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, διαθέτοντας τη βάση της Σούδας και τις άλλες βάσεις στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή, δίνοντας «γη και ύδωρ στους φονιάδες των λαών».
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και γενικότερα τα αστικά κόμματα μιλούν για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας, αλλά επί της ουσίας, στον πυρήνα της πολιτικής τους βρίσκονται τα συμφέροντα, οι επιδιώξεις των μονοπωλίων, η δική τους αναβάθμιση. Στην πράξη, αποδεικνύεται ότι η εξωτερική πολιτική που εφαρμόζουν είναι η προέκταση της εσωτερικής πολιτικής, που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου κατά της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.
Το ΚΚΕ, εξοπλισμένο με την πολύτιμη ανάλυση των αιτιών που γεννούν τους πολέμους και σημαδεύοντας στην καρδιά του εκμεταλλευτικού συστήματος, συνδέει την καθημερινή αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη με το στόχο της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Από αυτή τη σκοπιά παρεμβαίνει ενάντια στην (κάθε λογής) εμπλοκή των αστικών κυβερνήσεων στους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, απαιτεί το κλείσιμο της βάσης της Σούδας και των άλλων στρατιωτικών βάσεων, συγκρούεται με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στην κατεύθυνση της αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με το λαό στο τιμόνι της εξουσίας.
Ιδιαίτερα, δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού προβάλλουν την ανυπόστατη συνθηματολογία περί «διάλυσης» του ΝΑΤΟ, αποφεύγοντας τον αναγκαίο στόχο της αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που προϋποθέτει σύγκρουση με την αστική τάξη.
Οι δυνάμεις αυτές, επίσης, καταφεύγουν στη θεωρία του αποκαλούμενου «πολυπολικού κόσμου» και την προώθηση δήθεν του «εκδημοκρατισμού των διεθνών σχέσεων», καλλιεργώντας τραγικές αυταπάτες περί εξάλειψης των βασικών οικονομικών και πολιτικών χαρακτηριστικών στοιχείων του ιμπεριαλισμού, επειδή δίπλα στον αμερικανικό πόλο θα υπάρχει ο ευρωπαϊκός, ο ρωσικός, ο κινεζικός ή ο βραζιλιάνικος πόλος. Αποσιωπώντας πως, συνολικά, αυτός ο καπιταλιστικός κόσμος, ανεξάρτητα από τον αριθμό των «κέντρων», των συμμαχιών, σημαδεύεται από την εκμετάλλευση, τις κρίσεις, τη φτώχεια, τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων και τους πολέμους, τη μαζική προσφυγιά και μετανάστευση.
Πρώτο, αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις διαπιστώνουν τα προβλήματα στις διεθνείς σχέσεις, εκφράζουν την ανησυχία τους για το ενδεχόμενο πολέμου, αλλά επί της ουσίας δεν αγγίζουν ή δεν μπορούν να αγγίξουν το βασικό πρόβλημα: Το ιμπεριαλιστικό σύστημα και τις αντιθέσεις του, την επιθετική φύση του καπιταλισμού, που διανύει το ιμπεριαλιστικό του στάδιο και έχει γίνει θηρίο.
Το ΚΚΕ μελετώντας, αναλύοντας την πραγματικότητα, αναδεικνύει ότι στο σημερινό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το κυνηγητό του κέρδους, οξύνονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους, μονοπώλια σε διεθνές επίπεδο, για το μοίρασμα αγορών, εδαφών, πλουτοπαραγωγικών πηγών. Παρά τους προσωρινούς συμβιβασμούς, διαμορφώνουν τους όρους εκδήλωσης ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Το ΚΚΕ έγκαιρα προειδοποίησε το λαό μας και τους άλλους λαούς ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή μας, στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης και στην προοπτική της αδύναμης οικονομικής ανάκαμψης, δυναμώνουν τους κινδύνους τοπικών, περιφερειακών πολεμικών συγκρούσεων που θα πάρουν γενικότερες διαστάσεις, γιατί στην ευρύτερη περιοχή συγκρούονται ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.
Το Κόμμα μας σημείωσε ότι η αντιπαράθεση ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα σχετίζεται με τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς τους, των υδάτινων πηγών, των θαλάσσιων διαδρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων, με χαρακτηριστικές εστίες έντασης την Κασπία, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, την Αφρική, τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και την Αρκτική κ.ά.
Στη βάση αυτή προειδοποίησε ότι υπάρχει κίνδυνος ακόμα και γενικότερου ιμπεριαλιστικού πολέμου, με άμεση εμπλοκή της Ελλάδας.
Δεύτερο, οι δυνάμεις της αστικής διαχείρισης αφορίζουν το κακό, μιλούν για την ειρήνη από την «πασιφιστική», εξωπραγματική σκοπιά, χωρίς να αγγίζουν τις αιτίες που οδηγούν σε επικίνδυνες εντάσεις, συγκρούσεις και πολέμους.
Παρά την οφθαλμοφανή επιθετική στάση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, υποστηρίζουν το δέσιμο της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες ότι μπορούν αυτές να εξανθρωπιστούν.
Αυτό ισχύει τόσο για τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όσο και για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τους αρχικούς ελιγμούς, κατέληξε στην έμπρακτη στήριξη των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, διαθέτοντας τη βάση της Σούδας και τις άλλες βάσεις στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή, δίνοντας «γη και ύδωρ στους φονιάδες των λαών».
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και γενικότερα τα αστικά κόμματα μιλούν για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας, αλλά επί της ουσίας, στον πυρήνα της πολιτικής τους βρίσκονται τα συμφέροντα, οι επιδιώξεις των μονοπωλίων, η δική τους αναβάθμιση. Στην πράξη, αποδεικνύεται ότι η εξωτερική πολιτική που εφαρμόζουν είναι η προέκταση της εσωτερικής πολιτικής, που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου κατά της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.
Το ΚΚΕ, εξοπλισμένο με την πολύτιμη ανάλυση των αιτιών που γεννούν τους πολέμους και σημαδεύοντας στην καρδιά του εκμεταλλευτικού συστήματος, συνδέει την καθημερινή αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη με το στόχο της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Από αυτή τη σκοπιά παρεμβαίνει ενάντια στην (κάθε λογής) εμπλοκή των αστικών κυβερνήσεων στους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, απαιτεί το κλείσιμο της βάσης της Σούδας και των άλλων στρατιωτικών βάσεων, συγκρούεται με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στην κατεύθυνση της αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με το λαό στο τιμόνι της εξουσίας.
Ιδιαίτερα, δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού προβάλλουν την ανυπόστατη συνθηματολογία περί «διάλυσης» του ΝΑΤΟ, αποφεύγοντας τον αναγκαίο στόχο της αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που προϋποθέτει σύγκρουση με την αστική τάξη.
Οι δυνάμεις αυτές, επίσης, καταφεύγουν στη θεωρία του αποκαλούμενου «πολυπολικού κόσμου» και την προώθηση δήθεν του «εκδημοκρατισμού των διεθνών σχέσεων», καλλιεργώντας τραγικές αυταπάτες περί εξάλειψης των βασικών οικονομικών και πολιτικών χαρακτηριστικών στοιχείων του ιμπεριαλισμού, επειδή δίπλα στον αμερικανικό πόλο θα υπάρχει ο ευρωπαϊκός, ο ρωσικός, ο κινεζικός ή ο βραζιλιάνικος πόλος. Αποσιωπώντας πως, συνολικά, αυτός ο καπιταλιστικός κόσμος, ανεξάρτητα από τον αριθμό των «κέντρων», των συμμαχιών, σημαδεύεται από την εκμετάλλευση, τις κρίσεις, τη φτώχεια, τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων και τους πολέμους, τη μαζική προσφυγιά και μετανάστευση.
Απορρίπτοντας τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα
Τρίτο, μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη, το Σεπτέμβρη του 2001, αστικές αλλά και οπορτουνιστικές δυνάμεις συντάχτηκαν με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, στην περιβόητη αντιτρομοκρατική εκστρατεία που ενοχοποιούσε τη λαϊκή πάλη και έγινε το πρόσχημα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, με χιλιάδες νεκρούς.
Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, σε δύσκολες συνθήκες που το «αντιτρομοκρατικό» πάθος ήταν σε παροξυσμό, μίλησε για τα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια που αφορούσαν τον έλεγχο των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αποκάλυψε το ρόλο των εγκληματικών οργανώσεων τύπου «Αλ Κάιντα», ως μηχανισμών που δημιούργησαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ενάντια στη Σοβιετική Ενωση τα προηγούμενα χρόνια, για τη χρησιμοποίησή τους στις νέες συνθήκες.
Πολύ περισσότερο, το ΚΚΕ ενημέρωσε το λαό μας ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο προώθησης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, στο έδαφος που διαμόρφωσε η αντεπανάσταση και η ανατροπή του σοσιαλισμού.
Αυτό επιβεβαιώθηκε, άμεσα, στην πράξη, με τους πολέμους στο Αφγανιστάν (2001) και στο Ιράκ (2003), που ακολούθησαν τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία (1999).
Τέταρτο, η αποκαλούμενη «Αραβική Ανοιξη» έγινε κέντρο μιας μαζικής προσπάθειας παραπλάνησης των λαών, αφοπλισμού του εργατικού κινήματος. Αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις υποστήριξαν μια εξέλιξη που διαμορφώθηκε στο έδαφος των ενδοαστικών αντιθέσεων και της υλοποίησης του σχεδίου για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή», το οποίο επεξεργάστηκαν αρχικά οι ΗΠΑ για λογαριασμό των δικών τους μονοπωλιακών ομίλων, για να ελέγξουν ακόμα πιο αυστηρά την περιοχή και να κερδίσουν στην κούρσα του ανταγωνισμού με την Κίνα και τη Ρωσία.
Το ΚΚΕ, μέσα στο εχθρικό κλίμα των αστικών και οπορτουνιστικών παρεμβάσεων που μιλούσαν για «επανάσταση», για «αναμφισβήτητη φιλολαϊκή εξέλιξη», μέσα σε κλίμα ψεύτικων προσδοκιών που έσπερναν οι καπιταλιστικοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, υπερασπίστηκε την αλήθεια, αποκάλυψε το ρόλο του λεγόμενου «πολιτικού Ισλάμ», στο πλαίσιο των γενικότερων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.
Φώτισε τις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία, τους κινδύνους χειραγώγησης της λαϊκής πάλης και προσπάθησε να διαφωτίσει το λαό μας.
Το Κόμμα μας μίλησε για τη συνέχιση μιας πολύ επικίνδυνης, δολοφονικής πορείας, που άρχισε μετά την αντεπανάσταση, τη δεκαετία του '90, συνεχίστηκε με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και κλιμακώθηκε με νέες επεμβάσεις και πολέμους, όπως κι έγινε στη συνέχεια, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, σε χώρες της Αφρικής.
Πέμπτο, οι αστικές δυνάμεις κι από κοντά διάφορα οπορτουνιστικά σχήματα αναμασούσαν τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα που μεθοδικά προετοίμαζαν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Διέδιδαν τα προσχήματα περί «γενοκτονίας», «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», «αποκατάστασης της δημοκρατίας» στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, χαιρέτιζαν τις διάφορες «αντιπολιτευτικές δυνάμεις», μέσα στις οποίες δούλευαν μεθοδικά εγκληματικοί μηχανισμοί, κατασκευάσματα του ιμπεριαλισμού, όπως το «Ισλαμικό Κράτος» κ.λπ.
Τώρα «μοιρολογούν», δείχνουν εξαπατημένοι, αλλά οι ευθύνες τους δεν παραγράφονται.
Το ΚΚΕ έγκαιρα αντιπάλεψε τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και τις στοχεύσεις τους, αναφέρθηκε στο ρόλο των ΗΠΑ, των ειδικών υπηρεσιών ευρωπαϊκών κρατών, της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ κ.ά., στη συγκρότηση, χρηματοδότηση, εκπαίδευση, εξοπλισμό του «Ισλαμικού Κράτους».
Τρίτο, μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη, το Σεπτέμβρη του 2001, αστικές αλλά και οπορτουνιστικές δυνάμεις συντάχτηκαν με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, στην περιβόητη αντιτρομοκρατική εκστρατεία που ενοχοποιούσε τη λαϊκή πάλη και έγινε το πρόσχημα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, με χιλιάδες νεκρούς.
Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, σε δύσκολες συνθήκες που το «αντιτρομοκρατικό» πάθος ήταν σε παροξυσμό, μίλησε για τα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια που αφορούσαν τον έλεγχο των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αποκάλυψε το ρόλο των εγκληματικών οργανώσεων τύπου «Αλ Κάιντα», ως μηχανισμών που δημιούργησαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ενάντια στη Σοβιετική Ενωση τα προηγούμενα χρόνια, για τη χρησιμοποίησή τους στις νέες συνθήκες.
Πολύ περισσότερο, το ΚΚΕ ενημέρωσε το λαό μας ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο προώθησης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, στο έδαφος που διαμόρφωσε η αντεπανάσταση και η ανατροπή του σοσιαλισμού.
Αυτό επιβεβαιώθηκε, άμεσα, στην πράξη, με τους πολέμους στο Αφγανιστάν (2001) και στο Ιράκ (2003), που ακολούθησαν τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία (1999).
Τέταρτο, η αποκαλούμενη «Αραβική Ανοιξη» έγινε κέντρο μιας μαζικής προσπάθειας παραπλάνησης των λαών, αφοπλισμού του εργατικού κινήματος. Αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις υποστήριξαν μια εξέλιξη που διαμορφώθηκε στο έδαφος των ενδοαστικών αντιθέσεων και της υλοποίησης του σχεδίου για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή», το οποίο επεξεργάστηκαν αρχικά οι ΗΠΑ για λογαριασμό των δικών τους μονοπωλιακών ομίλων, για να ελέγξουν ακόμα πιο αυστηρά την περιοχή και να κερδίσουν στην κούρσα του ανταγωνισμού με την Κίνα και τη Ρωσία.
Το ΚΚΕ, μέσα στο εχθρικό κλίμα των αστικών και οπορτουνιστικών παρεμβάσεων που μιλούσαν για «επανάσταση», για «αναμφισβήτητη φιλολαϊκή εξέλιξη», μέσα σε κλίμα ψεύτικων προσδοκιών που έσπερναν οι καπιταλιστικοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, υπερασπίστηκε την αλήθεια, αποκάλυψε το ρόλο του λεγόμενου «πολιτικού Ισλάμ», στο πλαίσιο των γενικότερων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.
Φώτισε τις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία, τους κινδύνους χειραγώγησης της λαϊκής πάλης και προσπάθησε να διαφωτίσει το λαό μας.
Το Κόμμα μας μίλησε για τη συνέχιση μιας πολύ επικίνδυνης, δολοφονικής πορείας, που άρχισε μετά την αντεπανάσταση, τη δεκαετία του '90, συνεχίστηκε με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και κλιμακώθηκε με νέες επεμβάσεις και πολέμους, όπως κι έγινε στη συνέχεια, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, σε χώρες της Αφρικής.
Πέμπτο, οι αστικές δυνάμεις κι από κοντά διάφορα οπορτουνιστικά σχήματα αναμασούσαν τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα που μεθοδικά προετοίμαζαν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Διέδιδαν τα προσχήματα περί «γενοκτονίας», «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», «αποκατάστασης της δημοκρατίας» στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, χαιρέτιζαν τις διάφορες «αντιπολιτευτικές δυνάμεις», μέσα στις οποίες δούλευαν μεθοδικά εγκληματικοί μηχανισμοί, κατασκευάσματα του ιμπεριαλισμού, όπως το «Ισλαμικό Κράτος» κ.λπ.
Τώρα «μοιρολογούν», δείχνουν εξαπατημένοι, αλλά οι ευθύνες τους δεν παραγράφονται.
Το ΚΚΕ έγκαιρα αντιπάλεψε τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και τις στοχεύσεις τους, αναφέρθηκε στο ρόλο των ΗΠΑ, των ειδικών υπηρεσιών ευρωπαϊκών κρατών, της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ κ.ά., στη συγκρότηση, χρηματοδότηση, εκπαίδευση, εξοπλισμό του «Ισλαμικού Κράτους».
Ποια είναι τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής;
Σήμερα, στο Ιράκ συνεχίζεται ένας 12χρονος πόλεμος, σε μια τριχοτομημένη χώρα με περιοχές που ελέγχονται από τους Κούρδους (Ιρακινό Κουρδιστάν), τις κυβερνητικές δυνάμεις (π.χ. Βαγδάτη) και το «Ισλαμικό Κράτος» (π.χ. Μοσούλη).
Η Λιβύη είναι σε αποσύνθεση, στη χώρα συγκρούονται δύο κυβερνήσεις, μια εκλεγμένη με έδρα το Τομπρούκ, διεθνώς αναγνωρισμένη και μια άλλη (αποτέλεσμα στρατιωτικών κινήσεων) με έδρα την Τρίπολη. Ομάδες, φορείς του ISIS και πανσπερμία θρησκευτικο-φυλετικών ομάδων αλληλοσπαράσσονται.
Στη Συρία σημειώνεται πρωτοφανής συνωστισμός ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και συγκεντρώνεται τεράστια δύναμη πυρός, που είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί να ερμηνευτεί με το πρόσχημα της αντιμετώπισης των τζιχαντιστών. Ο σχεδιασμός είναι ευρύτερος και καταγράφει τη γενικότερη αναμέτρηση ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα, τον έλεγχο της περιοχής. Η ενέργεια που απελευθερώνει ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός διαχέεται σε όλη την περιοχή, αναζωπυρώνονται θερμές εστίες και δημιουργούνται νέες.
Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα σημειώθηκαν πολύ πυκνά, επικίνδυνα γεγονότα. Μετά τη ρωσική αεροπορική επίθεση κατά του «Ισλαμικού Κράτους» και άλλων παρόμοιων οργανώσεων στη Συρία και την ενίσχυση της στήριξης στη συριακή κυβέρνηση, ακολούθησε η συντριβή του ρωσικού αεροπλάνου στη Χερσόνησο του Σινά, η πολύνεκρη εγκληματική επίθεση στο Παρίσι, η κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους «SU-24» από τουρκικά αεροσκάφη.
Τα γεγονότα αυτά, η κάλυψη και η στήριξη της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ διαμορφώνουν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, που έχει μέσα της το σπέρμα μιας γενικευμένης πολεμικής αναμέτρησης. Πολύ περισσότερο που, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της στρατιωτικής επιτροπής της ΝΑΤΟικής λυκοσυμμαχίας, Πιέτρ Πάβελ, «υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να αντιδράσει το ΝΑΤΟ, με πολιτικές, διπλωματικές, οικονομικές και στρατιωτικές πιέσεις σε άλλες περιοχές...». Το μέτωπο της Ουκρανίας καιροφυλακτεί, στην Κεντρική Ασία παρατηρείται έντονη κινητικότητα.
Η θέση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που παρουσιάζει την Ελλάδα ως απάνεμο, ασφαλές λιμάνι μέσα σ' αυτή την τρικυμία, είναι εξωπραγματική και καιροσκοπική. Εντάσσεται στις στοχεύσεις της ελληνικής αστικής τάξης για τη δική της αναβάθμιση στην περιοχή, τη μεγαλύτερη εμπλοκή στους ενδοϊμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την κάθε είδους εμπλοκή της χώρας μας επιβάλλεται να δυναμώσει και να συνδυαστεί με τον αγώνα κατά της συνολικής αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ώστε να αναπτυχθεί ένα ισχυρό, ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία που θα συμβάλει στην παραπέρα ανάπτυξη της ταξικής πάλης, κοιτάζοντας μπροστά, στην εξάλειψη των αιτιών που γεννούν την εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Σήμερα, στο Ιράκ συνεχίζεται ένας 12χρονος πόλεμος, σε μια τριχοτομημένη χώρα με περιοχές που ελέγχονται από τους Κούρδους (Ιρακινό Κουρδιστάν), τις κυβερνητικές δυνάμεις (π.χ. Βαγδάτη) και το «Ισλαμικό Κράτος» (π.χ. Μοσούλη).
Η Λιβύη είναι σε αποσύνθεση, στη χώρα συγκρούονται δύο κυβερνήσεις, μια εκλεγμένη με έδρα το Τομπρούκ, διεθνώς αναγνωρισμένη και μια άλλη (αποτέλεσμα στρατιωτικών κινήσεων) με έδρα την Τρίπολη. Ομάδες, φορείς του ISIS και πανσπερμία θρησκευτικο-φυλετικών ομάδων αλληλοσπαράσσονται.
Στη Συρία σημειώνεται πρωτοφανής συνωστισμός ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και συγκεντρώνεται τεράστια δύναμη πυρός, που είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί να ερμηνευτεί με το πρόσχημα της αντιμετώπισης των τζιχαντιστών. Ο σχεδιασμός είναι ευρύτερος και καταγράφει τη γενικότερη αναμέτρηση ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα, τον έλεγχο της περιοχής. Η ενέργεια που απελευθερώνει ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός διαχέεται σε όλη την περιοχή, αναζωπυρώνονται θερμές εστίες και δημιουργούνται νέες.
Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα σημειώθηκαν πολύ πυκνά, επικίνδυνα γεγονότα. Μετά τη ρωσική αεροπορική επίθεση κατά του «Ισλαμικού Κράτους» και άλλων παρόμοιων οργανώσεων στη Συρία και την ενίσχυση της στήριξης στη συριακή κυβέρνηση, ακολούθησε η συντριβή του ρωσικού αεροπλάνου στη Χερσόνησο του Σινά, η πολύνεκρη εγκληματική επίθεση στο Παρίσι, η κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους «SU-24» από τουρκικά αεροσκάφη.
Τα γεγονότα αυτά, η κάλυψη και η στήριξη της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ διαμορφώνουν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, που έχει μέσα της το σπέρμα μιας γενικευμένης πολεμικής αναμέτρησης. Πολύ περισσότερο που, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της στρατιωτικής επιτροπής της ΝΑΤΟικής λυκοσυμμαχίας, Πιέτρ Πάβελ, «υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να αντιδράσει το ΝΑΤΟ, με πολιτικές, διπλωματικές, οικονομικές και στρατιωτικές πιέσεις σε άλλες περιοχές...». Το μέτωπο της Ουκρανίας καιροφυλακτεί, στην Κεντρική Ασία παρατηρείται έντονη κινητικότητα.
Η θέση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που παρουσιάζει την Ελλάδα ως απάνεμο, ασφαλές λιμάνι μέσα σ' αυτή την τρικυμία, είναι εξωπραγματική και καιροσκοπική. Εντάσσεται στις στοχεύσεις της ελληνικής αστικής τάξης για τη δική της αναβάθμιση στην περιοχή, τη μεγαλύτερη εμπλοκή στους ενδοϊμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την κάθε είδους εμπλοκή της χώρας μας επιβάλλεται να δυναμώσει και να συνδυαστεί με τον αγώνα κατά της συνολικής αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ώστε να αναπτυχθεί ένα ισχυρό, ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία που θα συμβάλει στην παραπέρα ανάπτυξη της ταξικής πάλης, κοιτάζοντας μπροστά, στην εξάλειψη των αιτιών που γεννούν την εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
