Πλέον και οι πιο «αισιόδοξες» φωνές από τα αστικά επιτελεία μιλούν για τη νέα κρίση που έρχεται στην οικονομία, προειδοποιητικά μηνύματα της οποίας φτάνουν εδώ και μήνες, με εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για βάθος που θα ξεπερνάει αυτό του 2008.
Και επειδή το κοινό «μυστικό» της καπιταλιστικής κρίσης δεν είναι πια τόσο ...μυστικό, με την κυβέρνηση και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς να ράβουν ήδη το «κουστούμι» της επόμενης μέρας για το λαό, αυτό που πρέπει να απασχολεί τους εργαζόμενους είναι το ποιος θα πληρώσει αυτήν την κρίση.
Κι εδώ τα στοιχεία βγάζουν μάτι...
Καταρχάς επιβεβαιώνεται από τα ίδια τα μέτρα των ΠΝΠ, τις άγριες αντεργατικές ρυθμίσεις στο όνομα των «ειδικών συνθηκών», ότι ο λογαριασμός για την εργατική τάξη θα είναι βαρύς.
Αυτό που διαμορφώνεται δεν είναι κάποιο «πλέγμα προστασίας» των εργαζομένων, όπως προκλητικά ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά ένα καθεστώς διεύρυνσης της «ευελιξίας» και των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, στο έδαφος της μέχρι τώρα αντεργατικής νομοθεσίας, που οδηγεί σε παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης και απαξίωση της εργατικής δύναμης, προκειμένου να προφυλαχτεί όσο γίνεται η καπιταλιστική κερδοφορία.
Πρόκειται για μέτρα που ήρθαν για να μείνουν. Κι αυτό δεν το επιβεβαιώνει μόνο η πείρα από την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση και τα μνημόνια, που τα μέτρα τους από «έκτακτα» έγιναν καθεστώς, αλλά και κάθε επίσημη ή ανεπίσημη τοποθέτηση εκπροσώπων της αστικής τάξης.
Είναι χαρακτηριστικά όσα βγαίνουν και αμολάνε οι εργοδοτικές ενώσεις, όπως ο ΣΕΒ, ο ΣΕΤΕ και άλλα διαβούλια, που «τρέχουν» αυτές τις μέρες από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Ολοι μαζί, αυτοί που απολαμβάνουν το τεράστιο αντεργατικό οπλοστάσιο της τελευταίας δεκαετίας και ήδη μασουλάνε τα παχυλά κονδύλια των μέτρων «επεκτατικής» πολιτικής στο όνομα της αντιμετώπισης των συνεπειών από την πανδημία, τώρα προειδοποιούν ξανά και κουνούν το δάχτυλο στους εργαζόμενους για τις «δύσκολες μέρες» που έρχονται.
Συστήνουν στην κυβέρνηση και συνολικά στο αστικό πολιτικό σύστημα να αξιοποιήσει τις «ευκαιρίες» της κρίσης, δίνοντας πιο μόνιμα χαρακτηριστικά στο αντεργατικό καθεστώς που στήνεται τις τελευταίες βδομάδες.
Οι προτάσεις του ΣΕΒ, για γενίκευση του δουλεμπορίου, με σχήματα «δανεισμού εργαζομένων», ή των μεγαλοξενοδόχων για να πάψει η όποια προστασία των εποχικών εργαζομένων, για συνέχιση των απαλλαγών τους από φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις, ακόμα και από τη μισθοδοσία των εργαζομένων, είναι τρανταχτά παραδείγματα ότι η «Μαύρη Βίβλος» της εργοδοσίας ήρθε για να μείνει.
Η ίδια η κυβέρνηση, άλλωστε, σπεύδοντας να καθησυχάσει την πλουτοκρατία, διαβεβαιώνει ότι τα βάρβαρα μέτρα των ΠΝΠ «γίνονται πυροδότες διαρκών μεταρρυθμίσεων», όπως είπε τη Δευτέρα στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός.
Προκαλώντας τους εργαζόμενους, που υποφέρουν από τις ελλείψεις στο σύστημα Υγείας και από την κατάσταση στους χώρους δουλειάς, φτάνει προκλητικά να τους λέει ότι αφού τους «έσωσε» από τον κορονοϊό με τις ...συστάσεις της να «μείνουν σπίτι», ως αντάλλαγμα θα πρέπει τώρα να δεχτούν αδιαμαρτύρητα να σηκώσουν και το «βάρος» της επερχόμενης κρίσης, να στρατευτούν στο στόχο του κεφαλαίου για γρήγορη ανάκαμψη, με νέες απώλειες, νέες θυσίες για τους ίδιους.
Το 2020 όμως δεν είναι ούτε όπως το 2009 ούτε όπως το 2015. Τώρα πια όλες οι μάσκες έχουν ξηλωθεί, τόσο των σοσιαλδημοκρατών του ΣΥΡΙΖΑ, που η αμηχανία τους μπροστά στα μέτρα της κυβέρνησης δύσκολα κρύβεται, όσο και των κάθε λογής φιλελεύθερων, με τη χρεοκοπία του παραμυθιού για τον «παράδεισο» της τάχα θωρακισμένης καπιταλιστικής «εξωστρεφούς ανάπτυξης».
Ο λαός έχει πληρώσει αρκετά. Δεν θα πληρώσει ούτε την πανδημία ούτε τα σπασμένα της νέας καπιταλιστικής κρίσης. Η πολύμορφη αγωνιστική δραστηριότητα του προηγούμενου διαστήματος, η αλληλεγγύη και η κοινή δράση σωματείων και άλλων μαζικών φορέων δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μαζική δράση, για την οργάνωση της αντεπίθεσης. Οι ταξικές δυνάμεις στο κίνημα, οι κομμουνιστές θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή. Για να βγουν ο λαός και οι ανάγκες του στο προσκήνιο.
