(Σχόλιο της Τ.Ο Ανατολικής Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ για τις δηλώσεις του Υφυπουργού Μακεδονίας Θράκης Σταύρου Καλαφάτη για την «επένδυση στην μαρίνα Καλαμαριάς».)
Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης, δια στόματος Σ. Καλαφάτη, για δήθεν πράσινο, φιλοπεριβαλλοντικό χαρακτήρα της επένδυσης στην μαρίνα Καλαμαριάς και προσαρμογή της «στις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας» δεν είναι τίποτα άλλο παρά κούφια λόγια. Οι εργαζόμενοι της περιοχής βλέπουν ξεκάθαρα στο πορτοφόλι τους το τι σημαίνει περιβαλλοντική πολιτική και «πράσινη ανάπτυξη».
Τι έχουν να πουν άραγε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ που «βλέπουν» τον υπουργό της ΝΔ να τους «κλέβει την δουλειά» της διαφήμισης της πράσινης ανάπτυξης; Παρά τις προσπάθειες τους, να καλλιεργήσουν κάλπικα διλήμματα, δεν μπορούν να κρύψουν ότι στην ουσία, όλοι μαζί, στηρίζουν την πολιτική της «πράσινης ανάπτυξης» της ΕΕ, πίσω από την οποία βρίσκονται μονοπωλιακοί όμιλοι τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, μεγάλες επιχειρήσεις που βγάζουν δεκάδες δις ευρώ. Μια ματιά να ρίξει μόνο κάποιος στα ονόματα των μεγάλων καπιταλιστικών εταιριών που ανταγωνίζονται για την Μαρίνα Καλαμαριάς (και για το χερσαίο κομμάτι της περιοχής Αρετσού βέβαια)!
Η «πράσινη ανάπτυξη» τους δεν συνεπάγεται τίποτα άλλο, παρά ανεργία για χιλιάδες εργαζόμενους, πανάκριβο ρεύμα και πετρέλαιο, καταστροφή δεκάδων βουνών για να μπαίνουν ανεμογεννήτριες, Σημαίνει τσιμεντοποίηση της παραλίας Καλαμαριάς και περιορισμό ελεύθερων χώρων για να κάνουν μπίζνες οι «επενδυτές». Είναι μια κατεύθυνση που δεν πρόκειται να βελτιώσει τη ζωή των εργαζόμενων αλλά θα επιδεινώσει και θα αφαιμάξει ακόμα περισσότερο το εργατικό λαϊκό εισόδημα. Και αυτό γιατί το περιβάλλον το καταστρέφει ο καπιταλισμός με γνώμονα το κέρδος.
Το ΚΚΕ επιμένει ότι οι ελεύθεροι χώροι, οι παραλίες, οι χώροι πρασίνου, τα πρώην στρατόπεδα, αποτελούν λαϊκή περιουσία και πρέπει να γίνουν αποκλειστικά περιβαλλοντικοί - οικολογικοί χώροι πρασίνου και αναψυχής, ελεύθεροι για όλο το λαό, χωρίς καμιά εμπορευματοποίηση των χρήσεων τους, με ευθύνη και χρηματοδότηση του κράτους.
Η αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου σε φιλολαϊκή κατεύθυνση προϋποθέτει διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, το δρόμο της εργατικής εξουσίας, που με την κοινωνική ιδιοκτησία του συνόλου των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, της βιομηχανίας, του τουρισμού, των δασών, γενικότερα της γης και των φυσικών πόρων, και με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό μπορεί να διασφαλίσει την ισόρροπη επίδραση του εργαζόμενου ανθρώπου στη φύση και την ανάπτυξη της παραγωγής με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία.
