21/3/23

Αν. Ποικιλίδου: Κάνουμε την οργή μας δύναμη, με ψήφο κατακόκκινη στο ΚΚΕ

 Παρέμβαση στη συγκέντρωση νεολαίας με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα έκανε η Αναστασία Ποικιλίδου, υποψήφια βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, εργαζόμενη σε μεταφορική εταιρεία στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Η παρέμβασή της έχει ως εξής:


«Το αίσθημα της οργής της νέας γενιάς που βλέπουμε να θέλει να εκφράσει με κάθε τρόπο δεν είναι τυχαίο. Δεν ήταν ένα κεραυνός εν αιθρία. Το έγκλημα στα Τέμπη ξεχείλισε ένα ποτήρι που γέμιζε σταγόνα σταγόνα εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Γιατί η γενιά μας, η γενιά μου, όσοι βγήκαμε στην παραγωγή μετά τις σπουδές και κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στη ζωή, όσοι προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα σπίτι, μια σχέση, βλέπουμε διαρκώς μπροστά μας τα αδιέξοδα ενός συστήματος. Αδιέξοδα που είναι ίδια και στην κρίση και στην ανάπτυξη τους.


Ακόμα και από προσωπικής πείρας μιλώντας υπήρξε και υπάρχει και στην δική μου ζωή αυτή η ανασφάλεια. Την στιγμή εκείνη που επέλεξα να ψάξω σπίτι για να κάνω ένα ξεκίνημα στην ζωή μου. Και έπειτα αφού το βρω, να τα υπολογίζω, να δω αν βγαίνω… και να μην βγαίνω, και πάλι από την αρχή μειώνοντας κάτι αυτήν την φορά. Κάθε φόρα που έρχεται ο λογαριασμός να υπολογίζω τι θα πρέπει να κόψω για να μπορώ να το πληρώσω. Και να μην βρίσκεις τι αφού τα επιπλέον τα έχεις ήδη κόψει.


Κι όμως ξέρουμε πολύ καλά πως δεν είναι δυνατόν εμείς που ξυπνάμε κάθε μέρα να πάμε στην δουλειά, να κάνουμε χιλιόμετρα να φτάσουμε μέσα στην ταλαιπωρία και την κίνηση, να μην απολαμβάνουμε όλα αυτά που με το μυαλό και τα χέρια μας έχουμε φτιάξει. Να σχεδιάζεις μια εκδρομή, ένα θέατρο, μια συναυλία που τόσο θες να πας, με το άγχος ότι είναι πολυτέλεια και ίσως να μην βγει ο μήνας, αυτός και ο επόμενος.


Θα βρούμε και άλλα πολλά "Τέμπη" που μας περιτριγυρίζουν και απειλούν καθημερινά την ασφάλεια και τη ζωή μας. Είναι στην δουλειά, στην εκπαίδευση, στις αστικές συγκοινωνίες, στο οδικό δίκτυο, στην ίδια μας την ζωή.


Οι νέες και οι νέοι γυρνάμε παντού το βλέμμα μας και βλέπουμε εμπόδια.


Γιατί να μην μπορούμε όταν ολοκληρώνουμε τις σπουδές μας να βρούμε δουλειά πάνω στο αντικείμενο μας; Δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα, με μισθό που δεν θα τελειώνει στις πρώτες δεκαπέντε και άμα ήμερες. Δουλειά που δεν θα ανησυχείς αν θα γυρίσεις το απόγευμα σπίτι σου γιατί δε τηρούνται τα μέτρα ασφάλειας, όπως έγινε και με τον 27χρόνο εργαζόμενο σε μεταφορική στην Νεοχωρουδα Θεσσαλονίκης που έχασε την ζωή του την ώρα της δουλειάς.


Γιατί να βρισκόμαστε αμέσως μετά τις σπουδές μας σε ένα συνεχές κυνήγι γνώσεων και δεξιοτήτων, πιστοποιητικών και μεταπτυχιακών. Για πολλά χρόνια να μην αντέχουμε καν οικονομικά να φύγουμε από το σπίτι μας; Να μην μας μένει, στις περισσότερες περιπτώσεις, καθόλου ελεύθερος χρόνος και χρήμα για αθλητισμό, γυμναστική, πολιτισμό. Να ζούμε σε πόλεις που έχουν ελάχιστους ελεύθερους χώρους;


Γιατί τα νέα ζευγάρια που κάνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή μας, να ψάχνουμε σπίτι και να βρίσκουμε μπροστά μας πανάκριβα ενοίκια, να ζούμε με την αγωνία αν θα βγει ο μήνας ή όχι. Αντί να μπορούμε να χαρούμε την όμορφη αυτή περίοδο που διανύουμε στην ζωή μας; Να μπορούμε να αποφασίζουμε χωρίς οικονομικούς περιορισμούς πότε θα αποκτήσουμε οικογένεια, σε ποια ηλικία και πόσα παιδιά θα κάνουμε, χωρίς την σκέψη αν θα φτάνει το εισόδημα ή όχι. Δεν θα έπρεπε να ξέρουμε ότι υπάρχει οργανωμένη κρατική φροντίδα για αυτή μας την επιλογή;


Αυτά δεν είναι απλά τυχαίες ελλείψεις μιας κακής χώρας, αλλά επιλογές. Ενός κράτους πλήρως ανίκανου να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες μας.


Να λοιπόν πόσα "Τέμπη" διασχίζει κάθε μέρα ένας νέος και μια νέα, ένα νέο ζευγάρι, επιβάτες στο τρένο που τρέχει με σπασμένα φρένα πάνω στις ράγες του κέρδους, άλλοτε με μηχανοδηγό τη ΝΔ, άλλοτε τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοτε το ΠΑΣΟΚ.


Η νεολαία ήδη φωνάξαμε τις προηγούμενες μέρες: "Φτάνει πια" και "ποτέ ξανά". Τώρα μπροστά στις κάλπες, την οργή μας θα την κάνουμε δύναμη με ψήφο κατακόκκινη στο ΚΚΕ.


Για να αλλάξει πορεία το τρένο, κι όχι απλά ο μηχανοδηγός!


Γιατί δεν είναι μονόδρομος η ζωή να περνάει μέσα από "Τέμπη".


Γιατί είναι στο χέρι μας να νικήσει αυτή τη φορά η ζωή!».